Όχι ότι διαμαρτυρήθηκε ή μεμψιμοίρησε ποτέ σε όλο αυτό το διάστημα της μεταγραφικής ανομβρίας ο Ράζβαν Λουτσέσκου. Ο τεχνικός του ΠΑΟΚ έδωσε τις κατευθύνσεις και περίμενε στωικά για σχεδόν τρεις μήνες να έρθουν τα πιο σημαντικά κομμάτια του παζλ που ήθελε να φτιάξει.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής στη λεωφόρο της αναμονής, όφειλε να υπερπηδά εμπόδια. Καθοριστικά εμπόδια, σε κάποιο εκ των οποίων αν είχε σκοντάψει, η γραμμή του τερματισμού θα ξεμάκραινε ακόμα περισσότερο. Δεν είχε τα απαιτούμενα εφόδια στη διάθεσή του, δεν είχε όμως και το περιθώριο του λάθους.
Περνώντας την πρώτη μεγάλη πίστα, βρήκε και τις εξτρά “ζωές” που χρειάζεται για να φτάσει στην πορεία σε ένα σημειολογικό high score. Τα άκρως απαραίτητα στηρίγματα για να δώσει συνέχεια σε αυτό που φτιάχνει όλους αυτούς τους μήνες.
Το αμέσως επόμενο task για τον Ρουμάνο είναι να προσθέσει τους νέους χωρίς να αφαιρέσει τους παλιούς. Να αποκομίσει όλα τα οφέλη της ποιότητας χωρίς να αποδομήσει όσους κουβάλησαν το φορτωμένο κάρο της πρόκρισης στους ομίλους του Conference League. Να μην αδικήσει για να μην αδικηθεί. Τη δουλειά την ξέρει καλά, ακόμα και τους πιο λεπτεπίλεπτους χειρισμούς. Άλλωστε όλοι θα χρειαστούν σε μια σεζόν τριών διοργανώσεων.
Η ουσία είναι ότι πλέον ο Λουτσέσκου δεν έχει στα χέρια του μόνο την αγωνιστική εξέλιξη ενός δουλεμένου συνόλου. Δεν έχει μόνο το τακτικά πειθαρχημένο γκρουπ που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο, άσχετα αν συχνά δεν είχε τις ικανότητες να το κατακτήσει. Διαθέτει εφεξής και τις αδρές πινελιές ατομικής ποδοσφαιρικής αξίας. Τα έχει (σχεδόν) όλα για φτάσει στο πιο ιδεατό αποτέλεσμα που ονειρεύεται ο ίδιος στο μυαλό του.
Όπως θα έλεγε και ο Nίκος Καζαντζάκης: Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα…
