Η αλήθεια είναι ότι μετά από δυο βδομάδες διακοπής και προετοιμασίας – έστω και χωρίς τους διεθνείς – αποκλειστικά για το συγκεκριμένο ματς, περίμενα ότι ο ΠΑΟΚ θα παρουσιαστεί πιο έτοιμος απόψε. Θα είχε πιο αποτελεσματικό πλάνο και εναλλακτικές, θα είχε πιο δουλεμένες λύσεις.
Κόντρα στον Άρη των 20 νέων παικτών και του νέου προπονητή, ο Δικέφαλος όφειλε να είναι καλύτερα προετοιμασμένος. Σίγουρα πιο προετοιμασμένος από τον αντίπαλό του. Δε φάνηκε όμως τίποτα τέτοιο στο γήπεδο.
Μοναδική εξαίρεση το πρώτο τέταρτο της αναμέτρησης όπου οι γηπεδούχοι έβγαλαν πίεση, ανάγκασαν τους “κίτρινους” σε λάθη, αλλά δεν είχαν τη συγκέντρωση να τα εκμεταλλευτούν. Από εκεί και πέρα, το ματς πήγε στη δύναμη, στα νεύρα, στις μονομαχίες και στα (μη) σφυρίγματα του Παπαπέτρου. Βούτυρο στο ψωμί του Άρη δηλαδή.
Ο Αθηναίος ρέφερι και οι συν αυτώ έδειξαν σε κάθε λεπτό του αγώνα ότι δεν είχαν καμιά διάθεση να “παίξουν” ΠΑΟΚ. Να δώσουν κάθε ερμηνεία κανονισμών εναντίον του. Η μανσέτα του Μοντόγια στο 36’, το ακυρωθέν γκολ του Ντεσπόντοφ και κυρίως η μη αποβολή του Ντουκουρέ στο 62’. Διαιτητικές αποφάσεις πολιτικής και στρατηγικής, όχι ποδοσφαιρικής λογικής και κανονισμών.
Ο Δικέφαλος βέβαια για δεύτερο συνεχόμενο 90λεπτο μέσα σε 15 μέρες, μετράει μηδέν σημαντικές ευκαιρίες, μηδέν μεγάλες φάσεις. Φτάνει στην περιοχή αλλά οι παίκτες του δε “βλέπουν” την εστία. Για 180 λεπτά δεν έχει ακουστεί ένα μεγαλοπρεπές και ουσιώδες “αχ”.
Κι αν στο αποψινό πρώτο ημίχρονο δημιουργούσε τις προϋποθέσεις, στο δεύτερο δεν είχε ούτε αυτό. Πεσμένος ρυθμός, καμιά φρεσκάδα και έμπνευση για να φτιάξει παιχνίδι, μονότονη ανάπτυξη από τα αριστερά. Από το 84’ (του ακυρωθέντος γκολ του Ντεσπόντοφ) μέχρι το 101’ δεν απείλησε ουσιαστικά ούτε μια φορά! Όχι ότι πριν το έκανε δηλαδή…
Όσο μπόρεσαν να τραβήξουν το κουπί οι Μπάμπα-Τάισον στην αριστερή πλευρά, το τράβηξαν. Ήταν αδύνατο να φτάσει μόνο αυτό.
Ο Λουτσέσκου δεν πήρε σχεδόν τίποτα και από τα νέα πρόσωπα, είτε ως βασικούς είτε ως αλλαγές. Ο Μεϊτέ αποτελεί μια πυραυλοκίνητη εκδοχή μέσου αλλά έχει τον εαυτό του σε σίγαση. Ούτε καν σε δόνηση. Με μπλαζέ ύφος δε θα προκόψει, θα χάσει και τα προτερήματα που έχει και την σαφή υπεροχή έναντι των αντιπάλων του.
Ο Σαμάτα δεν είδε σχεδόν ποτέ το πρόσωπο του Κουέστα, ο Ντεσπόντοφ χάθηκε μέσα στη γενική ανημποριά του δεύτερου μέρους, πλην φυσικά του τελειώματος στο ακυρωθέν γκολ.
Μαγικά δε γίνονται, ούτε θαύματα υπάρχουν. Ήταν και είναι γνωστό ότι ο ΠΑΟΚ χρειάζεται χρόνο δουλειά και δέσιμο. Ήταν και είναι γνωστό ότι ο Λουτσέσκου θα τη βρει τη λύση. Μόνο που απόψε ούτε την είχε, ούτε την προετοίμασε. Ούτε αυτός, ούτε οι παίκτες του.
