Αν ο Λουτσέσκου δεν ανησυχεί, κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί για την ομάδα του, κανείς δεν μπορεί να την ξέρει καλύτερα από εκείνον. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Υπάρχουν τρεις τρόποι για να κρίνεις μία αναμέτρηση.
Ο πρώτος είναι διά της… ακοής, μέσω του αποτελέσματος. Κέρδισες; Είσαι μία χαρά. Έχασες; Είσαι για πέταμα. Ισοπαλία; Έτσι κι έτσι.
Ο δεύτερος είναι… εμπειρικός. Μέσω των στιγμιοτύπων. Γέμισες τα χάι-λάιτ με φάσεις; Έπαιξες καλά. Δεν είχες πολλές κλασικές ευκαιρίες; Δεν έπαιξες καλά.
Ο τρίτος είναι και ο πιο ασφαλής, οι δύο προηγούμενοι μπορούν να σε ξεγελάσουν. Για να έχεις μία ολοκληρωμένη άποψη για το το έγινε πρέπει να το δεις με τα ματάκια σου από την αρχή ως το τέλος.
Στα 100 και πλέον λεπτά που διαρκεί πια ένας ποδοσφαιρικός αγώνας υπάρχουν χιλιάδες μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να προσδιορίσουν την απόδοση μιας ομάδας ή ενός… διαιτητή.
Ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε τον Άρη. Μάλιστα για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος έμεινε στο μηδέν. Φάσεις πολλές δεν έκανε, το βιντεάκι με τα χάι-λάιτ είναι αδειανό από κλασικές ευκαιρίες, δεν αποτυπώνει κάποια κατάσταση πολιορκίας.
Τότε, πως γίνεται ο Λουτσέσκου να δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό που είδε και απόλυτα βέβαιος -όπως και μετά το 0-0 απέναντι στην Μπεϊτάρ- ότι σε λίγο καιρό θα είναι όλα όπως πρέπει;
Πως γίνεται αυτός που αποδεδειγμένα αναλύει το ποδόσφαιρο καλύτερα από όλους μας να έχει ένα τόσο αντιφατικό συμπέρασμα από όσους είδαν ένα άδειο, στείρο και μίζερο 0-0;
Η απάντηση είναι απλή. Ο Ρουμάνος είναι ο μόνος που βλέπει την μεγάλη εικόνα. Κάθε αγώνας είναι ένα κομμάτι του παζλ, το οποίο θα πάρει την τελική του μορφή πολύ αργότερα.
Το εξοντωτικό πρέσινγκ ειδικά στα πρώτα λεπτά που κατέστρεψε το build-up του Άρη και τον οδήγησε σε αμέτρητα πουλήματα μπάλας σε καυτές ζώνες -άσχετα αν από αυτά δεν προέκυψε κάποιο γκολ- είναι ένα εξαιρετικά αισιόδοξο σημάδι.
Ο τρόπος που ο ΠΑΟΚ στο πρώτο μέρος «διάβαζε» τα κενά και έφτιαχνε φάσεις στα μεσοδιαστήματα -άσχετα με την ανωριμότητα στην τελική απόφαση- είναι δομικά ένα πολύ θετικό προπονητικό συμπέρασμα για εκείνον.
Ο Λουτσέσκου ξέρει ότι ο ΠΑΟΚ πρόσθεσε στο ρόστερ του ατομική ποιότητα, όμως για να μεταφραστεί όλο αυτό σε άθροισμα ομαδικής ποιότητας, οι νέοι πρέπει να παίξουν. Να αποκτήσουν τριβή με τους άλλους.
Αυτό μπορεί να έχει κόστος, απώλειες, πισωγύρισμα. Είναι το τίμημα της εξελικτικής διαδικασίας.
Κάτι σαν ποδοσφαιρικός Φόρος Προστιθέμενης Αγίας, που πρέπει να πληρωθεί cash.
Αν ο Λουτσέσκου δεν ανησυχεί, κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί για την ομάδα του, κανείς δεν μπορεί να την ξέρει καλύτερα από εκείνον.
Αν μείνει κανείς σε αυτό το βιντεάκι των χάι-λάιτ δεν θα δει κάποια μαϊμού ή κανέναν κροκόδειλο να ξεπροβάλλει από την οθόνη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
