Από τις πρώτες αγωνιστικές της σεζόν που διανύουμε, πήραμε το μήνυμα των προθέσεων και των διαθέσεων που υπήρχαν στο χώρο της ελληνικής διαιτησίας.
Δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες διαιτητές αλλά γενικότερα στο χώρο της διαιτησίας. Αναφέρομαι δηλαδή και σε όσους –κυρίως σε αυτούς δηλαδή- που ελέγχουν την Ελληνική διαιτησία.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Την ώρα που τα γκολ του ΠΑΟΚ μπαίνουν στο μικροσκόπιο του VAR (όπως έγινε στην περίπτωση του γκολ που πέτυχε κόντρα στο Βόλο ο Κουλιεράκης), δεν αποβάλλονται αντίπαλοι ποδοσφαιριστές (όπως στην περίπτωση του Ντουκουρέ στον αγώνα με τον Αρη ), ΑΕΚ, Παναθηναικός και Ολυμπιακός, παίρνουν όσα και όποια σφυρίγματα χρειάζονται για να κερδίσουν τις αντιπάλους τους.
Το πέναλτι που δόθηκε στον Ολυμπιακό στον αγώνα με την Κηφισιά και όσα έγιναν στους αγώνες του Παναθηναικού με τον Αστέρα Τρίπολης και της ΑΕΚ με τον Ατρόμητο, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι αναβιώνουν… μαύρες εποχές στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η παρουσία του Μπένετ σε ρόλο αρχιδιαιτητή, σαφώς και ήταν πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα. Όπως έχω γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν, ο Μπένετ ήταν ανίκανος ή αδιάφορος. Σε κάθε περίπτωση, μικρή σημασία έχει τι ήταν, από τη στιγμή που αποχώρησε.
Η κατάσταση όχι απλά δεν διορθώθηκε αλλά χειροτέρεψε. Δείγμα του ότι ο πρώην επικεφαλής της ΚΕΔ, δεν ήταν το μόνο πρόβλημα στο χώρο της Ελληνικής διαιτησίας και του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Προφανώς, ήταν λάθος απόφαση και κακή επιλογή του Ιβάν Σαββίδη να επενδύσει σε παίκτες. Τι να τον κάνεις τον Μειτέ, τον Ντεσπόντοφ, τον Μάρκος Αντόνιο, τον Οζντόεφ και όλους τους υπόλοιπους, αν δεν έχεις τον Παπαπέτρου, τον Ευαγγέλου, τον Μανούχο και την υπόλοιπη κομπανία στο… ρόστερ σου;
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Κώστα Βασιλόπουλου ΕΔΩ.
