Δεν πρέπει να ξοδεύτηκε ούτε ένα αγωνιστικό δευτερόλεπτο της αποψινής αναμέτρησης στην Τούμπα, στο οποίο να μην έδειξαν οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ πόσο πολύ ήθελαν τη νίκη. Ακόμα και σε αυτό το πικρό δευτερόλεπτο του λάθους στο 68’. Δεν υπήρχε στιγμή που να μην έβγαζε κραυγές το πάθος, δεν υπήρχε στιγμή που να χάθηκε η γυαλάδα στα μάτια τους.
Η δύναμη της θέλησης ήταν αυτή που επικράτησε. Όχι γιατί αποτελεί κάποιο ποδοσφαιρικό θαύμα το 2-1, αλλά ως σημείο αναφοράς για την εικόνα που παρουσίασε συνολικά ο Δικέφαλος.
Η αναμέτρηση με την Άιντραχτ είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ντέρμπι… αετών. Με παθιασμένο κοινό εκατέρωθεν, νεύρα, μονομαχίες, λάθη, ευκαιρίες, γκολ.
Οι Γερμανοί επιβεβαίωσαν ότι το βασικό τους πρόβλημα βρίσκεται στα τελειώματα των φάσεων, την ώρα που ο ΠΑΟΚ ήταν πιο επικίνδυνος ακόμα και με το 1 / 4 (4 έναντι 18) των τελικών προσπαθειών.
Ούτε το ακυρωθέν γκολ του Σαμάτα στο 15’ για… 3,5 εκατοστά δεν ήταν ικανό να κάμψει τη λαχτάρα των γηπεδούχων. Ούτε το σοκ του 68ου λεπτού, ο τρόπος που ήρθε η ισοφάριση, το απροσδόκητο μοιραίο λάθος που στοίχισε σε μια φάση που δε μύριζε καθόλου.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιον από όσους επέλεξε ο Λουτσέσκου που έδειξε μεγαλύτερη επιθυμία. Δεν έχω λόγια για τον Βιεϊρίνια, ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ το απίθανο 90λεπτο που έκανε ο Μπάμπα. Θα μπορούσα να γράψω διθυράμβους ανδρείας για κάθε έναν ξεχωριστά.
Ίσως η προσωποποίηση της ακραιφνούς επιθυμίας για την επίτευξη του αποψινού στόχου… no matter what, ήταν ο Κουλιεράκης. Αυτός που λούστηκε περισσότερο της ψυχρολουσία, αυτός που το ξεπέρασε πρώτος και έβγαλε τελικά τα κάστανα από τη φωτιά με τη λύτρωση στο φινάλε.
Η ουσία είναι ότι ο ΠΑΟΚ το ήθελε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, το πίστεψε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, και το πήρε… λίγο πριν από το τελευταίο δευτερόλεπτο.
