Για να βρεθεί στο μονοπάτι του ΠΑΟΚ ως παίκτης της Αμπερντίν, ο Άνγκους ΜακΝτόναλντ κέρδισε τον πιο δύσκολο αντίπαλο που υπάρχει: τον καρκίνο!
Τα πάντα μαύρισαν. Ο χρόνος πάγωσε. Η γη σταμάτησε να γυρίζει. Έγειρε πίσω στην καρέκλα και έριξε ένα απλανές βλέμμα στο μισάνοιχτο παράθυρο εκείνου του δωματίου της πανεπιστημιακής κλινικής του Σέφιλντ: «Άραγε, πόσος χρόνος μου απομένει»;
Δεν άκουσε ούτε λέξη από τα υπόλοιπα λόγια του γιατρού για εγχειρήσεις, θεραπείες, ελπίδες. Ήταν χαμένος, βυθισμένος στον δικό του κόσμο, διαλυμένος. Η λέξη «καρκίνος του παχέος εντέρου» παρέλυσε όλες τις ζωτικές του λειτουργίες. Ο Άνγκους ΜακΝτόναλντ ήταν μόλις 26, δεν είχε προλάβει να ζήσει τίποτα από όσα ονειρευόταν. Ξαφνικά, τίποτα δεν είχε σημασία. Όλα έδειχναν μάταια. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εκείνο το δωμάτιο.
Είχε ζητήματα από μικρός. Στα 15 του εμφάνισε έναν θρόμβο, μία κηλίδα αίματος στον πνεύμονα του. Αυτό σταδιακά έφερε άλλες παρενέργειες. Μία φλεγμονή στο στομάχι και μία κολλίτιδα, που έγινε μόνιμος σύντροφος του. Ο γιατρός του είπε ότι δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να παίξει μπάλα, μα όταν ο πνεύμονας του θεραπεύτηκε, το έκρυψε από όλους. Το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη του αγάπη. Ήταν το παν για αυτόν. Ήθελε να αποδείξει ότι ο γιατρός είχε κάνει λάθος.
Όλα αυτά τα χρόνια δοκίμασε τα πάντα. Όλες τις πιθανές δίαιτες που θα μπορούσαν να τον κάνουν να νιώσει λίγο καλύτερα. Έκοψε τον καφέ. Έκοψε την ζάχαρη. Έκοψε τα αναψυκτικά -αλκόολ δεν έπινε ποτέ. Άρχισε μία διατροφή χωρίς γλουτένη. Οι συχνοί πόνοι, όμως, δεν υποχωρούσαν. Το μόνο που έκανε ήταν να σφίγγει τα δόντια και να παίζει. Δεν είχε ιδέα ότι όλο αυτό μέσα του, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε καρκίνο του παχέος εντέρου.
Τίποτα δεν ήρθε εύκολα στην ζωή του. Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Ρέντινγκ, όμως μετά από 10 χρόνια αποφάσισαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Έψαξε πολύ την αγορά, δοκιμάστηκε από πολλές ομάδες μέχρι να καταλήξει στην ταπεινή Σάλισμπουρι. Μετά από μερικούς μήνες ο σύλλογος χρεοκόπησε.
Γύρισε όλη την χώρα μέχρι να βρει μία ομάδα που να ενδιαφέρεται. Στέριωσε για τρία χρόνια στην αγγλική Ριβιέρα και την Τορκί, που τον βοήθησε να πάρει μεταγραφή στην Μπάρνσλεϊ. Έκανε 41 παιχνίδια μαζί της στην Championship και η Χαλ έμοιαζε με ακόμα ένα σκαλοπάτι στην καριέρα του που είχε αρχίσει επιτέλους να στρώνει. Μέχρι που ήρθε αυτό. Καρκίνος του παχέος εντέρου. Στα 26 του. Σοκ!
Έφυγε με δάκρυα στα μάτια από το γραφείο του γιατρού, δεν ήθελε να δει, να μιλήσει σε κανένα. Έπρεπε να οδηγήσει τέσσερις ώρες νότια, δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να το διαχειριστεί. Δεν ήθελε να το πει στους γονείς του, θα τους διέλυε ένα τέτοιο νέο. Δεν ήθελε να το πει πουθενά, δεν ήθελε να γίνει βάρος σε κανέναν. Βασικά, δεν ήθελε τίποτα πια.
Σταμάτησε σε ένα καφέ για να βάλει σε τάξη το μυαλό του. Έπρεπε να βάλει ξανά στόχους, προτεραιότητες. Η πρώτη θα ήταν να ζήσει. Η δεύτερη να παίξει και πάλι ποδόσφαιρο. Η μπάλα έγινε το δικό του κίνητρο, το μεγαλύτερο στοίχημα που είχε βάλει ποτέ στην ζωή του.
