Το καλύτερο πράγμα που συνέβη στον ΠΑΟΚ απέναντι στον Παναιτωλικό ήταν η τιμή του εισιτηρίου και η είσοδος του Σαμάτα στην ασπρόμαυρη εξίσωση. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να είναι κοινωνικό αγαθό, ακόμα και στο ύψιστο επαγγελματικό επίπεδο. Δεν αποτελεί είναι προνόμιο, όσων έχουν δυνατή τσέπη.
Υπό αυτό το πρίσμα ό,τι σημαντικότερο συνέβη στην Τούμπα, είχε συμβεί πολύ καν έρθει το πρώτο σφύριγμα, πολύ πριν ξημερώσει η σημερινή μέρα.
Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ έδειξε αντανακλαστικά και αφουγκράστηκε τον λαϊκό παλμό. Το γήπεδο τείνει να γίνει (αν δεν είναι ήδη) πολυτέλεια. Όρισε λαϊκή είσοδο 10 ευρώ για τις περισσότερες θύρες και 20 για τις θύρες 1, 2 και 3, σε μία συμβολική κίνηση σεβασμού, αναγνώρισης, στήριξης προς τον κόσμο, μία κίνηση που δείχνει πως η διοίκηση έχει τον ίδιο βηματισμό με τον μέσο φίλαθλο, έχει υψηλό επίπεδο ενσυναίσθησης, δεν ζει σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον.
Το γήπεδο δεν γέμισε, όμως απέναντι στον ουραγό της βαθμολογίας, σε μία δύσκολη και αντιεμπορική ώρα, με τα σύννεφα να μυρίζουν βροχή (κάποια στιγμή άνοιξαν οι ουρανοί), η Τούμπα έμοιαζε περισσότερο μισογεμάτη, παρά μισοάδεια.
Ήταν σαν εκείνες τις παλιές λαϊκές απογευματινές παραστάσεις με μειωμένο εισιτήριο στο θέατρο, όπου οι σκηνές άνοιγαν τις πόρτες τους για να υποδεχθούν και κόσμο που δεν ήταν τόσο εξοικειωμένος με την τέχνη ή εκείνον που δεν μπορούσε να υποστηρίξει το πιο «αλμυρό» εισιτήριο.
Στην λαϊκή απογευματινή σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες είθισται είναι λίγο πιο λιτοί στην ερμηνεία τους. Δεν φτάνουν στην κορύφωση, δεν πιέζονται. Παίζουν τόσο, όσο.
Σαν κι αυτό που έκανε και ο ΠΑΟΚ απέναντι στον Παναιτωλικό. Είχε κάποιες στιγμές υψηλής αισθητικής, όπως η φάση του πρώτου γκολ, όπου οι κινήσεις πολλών παικτών στον χώρο και οι ιδανικές επαφές με την μπάλα το καθιστούν έργο τέχνης, αλλά και μεγάλα διαστήματα που έπαιζε με το βλέμμα στο ρολόι, θέλοντας να τελειώσει η παράσταση μια ώρα αρχύτερα.
