Είτε σε γεμάτες κερκίδες είτε σε άδειες, ο ΠΑΟΚ απέδειξε πως δεν έχει τέτοια προβλήματα. Το ευφυές μέτρο της Κυβέρνησης για την καταπολέμηση της βίας άρχισε αυτό το Σαββατοκύριακο, θα ολοκληρωθεί (;) μετά από δυο μήνες. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι αυτοί που παρακολουθούν από την τηλεόραση. Από κοντά, τα κατορθώματα της ομάδας του Ραζβάν Λουτσέσκου δε θα μπορεί κανείς να τα απολαύσει.
Το κεκλεισμένων των θυρών δε φαίνεται να επηρεάζει την τρελή πορεία που έχει πάρει ο Δικέφαλος για την κορυφή. Μόνο το κεκλεισμένων… αγωνιστικών χώρων μπορεί να τον ανακόψει. Κάτι που φάνηκε και στο αποψινό ματς στο “Θεόδωρος Κολοκοτρώνης”.
Δεν ξέρω αν η αναμέτρηση ήταν για 1-4, για 1-2 ή για 0-1. Η ουσία είναι στην αγωνιστική εικόνα που παρουσίασαν οι “ασπρόμαυροι” σε διάφορα χρονικά τμήματα του 90λεπτου. Παρά τις σοβαρές ελλείψεις που υπήρχαν στον δημιουργικό τομέα (Τάισον, Αντρίγια), παρά την κούραση της ευρωπαϊκής υποχρέωσης με την Ελσίνκι. Καμιά κούραση και καμιά απουσία δεν αλλοιώνει τον προγραμματισμό, την τακτική και τη φιλοσοφία του συνόλου.
Σαφώς και θα ήταν διαφορετική η ροή αν το σουτ του Αλάγκμπε στο 6’ κατέληγε στα δίχτυα αντί του δοκαριού, όμως ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι ανταπεξέρχεται σε όλες τις καταστάσεις. Ακόμα και σε μία σκληρή έδρα που παραδοσιακά δυσκολεύεται, απέναντι σε έναν υπολογίσιμο αντίπαλο με σοβαρό προπονητή. Αντρικά, καθαρά, πειστικά.
Από το 10ο λεπτό και μετά, οι φιλοξενούμενοι ξεδίπλωσαν πλήρως το πλάνο τους στοχεύοντας στην αριστερή πτέρυγα με Μπάμπα, Κωνσταντέλια, Μουργκ. Είχαν υπομονή και πίστη, βρήκαν το γκολ από τον Μουργκ, αλλά αυτά δεν “κλείδωναν” τη νίκη από το πρώτο μέρος.
Έτσι, ήρθε η ακόμα καλύτερη έκδοση του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο. Μια υποδειγματική διαχείριση αγώνα με σωστές αποστάσεις και εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Το γκολ του Ντεσπόντοφ στο 59’ ήταν η ανταμοιβή και το γκολ του Τζουγκάνοβιτς στο 63’ η πρόκληση.
Ούτε το ένα ούτε το άλλο άλλαξε κάτι στο σκεπτικό και την πρακτική των παικτών του Λουτσέσκου. Με τον ίδιο τρόπο και με μικρές βοήθειες από τον πάγκο, συνέχισε να παίζει σα να μην κέρδιζε ή σα να μην είχε μειώσει ο αντίπαλος στο ένα γκολ. Έτσι ήρθε το τρίτο, έτσι ήρθε και το τέταρτο. Μηχανικά, προγραμματισμένα, βγαλμένα από κομπιούτερ.
Σε ατομικό επίπεδο, δύσκολα βρίσκει κανείς υστερούντα. Όταν η μπάντα είναι τόσο αρμονική, ακόμα κι αν κάποιο όργανο παίξει λίγο φάλτσα, δε φαίνεται.
Ξεχώρισαν οι μεστές εμφανίσεις των Κωνσταντέλια και Κουλιεράκη, η… τερατώδης ψυχραιμία και λειτουργικότητα του Μουργκ, το ξεμπούκωμα του Ντεσπόντοφ. Φάνηκε επίσης πόσο έλειψε από την αριστερή πτέρυγα ο επιδραστικός Μπάμπα και πόσο διαφορετικός είναι ο Κεντζιόρα ως στόπερ αντί μπακ. Ακόμα και ο Σαμάτα είχε δυο ακυρωθέντα γκολ και δυο ασίστ. Είπαμε, το σύνολο, η ορχήστρα είναι αυτή που δείχνει το δρόμο. Και ας μη μιλήσουμε (ξανά) για τον μαέστρο…
