Η παρουσίαση του βιβλίου «Double» από τον Ραζβάν Λουτσέσκου επί αθηναϊκού εδάφους έκρυβε αμέτρητες σημειολογικές προεκτάσεις. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Μα καλά, αυτοί αυτοί οι… πανηγυρτζήδες ακόμα το νταμπλ του 2019 γιορτάζουν; Στο 2024 μπαίνουμε, εκεί έχουν κολλήσει αυτοί;
Ναι, αλλά… όχι.
Διότι εκείνο το νταμπλ ήταν απλά η αφορμή. Βασικά, το ποδόσφαιρο είναι απλά η αφορμή.
Μία τέτοια παρουσίαση βιβλίου σε αλλοτινές εποχές, όχι πολύ μακρινές, θα γινόταν σε κάποιο πατάρι, κάποια υπόγα ή κάποια «γιάφκα» της Αθήνας. Μόνο μεταξύ ορκισμένων πιστών που δεν θα κιότευαν από τον φόβο ενός πιθανού «πεσίματος».
Αυτή τη φορά, έγινε υπό το φως λαμπερών πολυελαίων, το πόδι βυθιζόταν στο παχύ χαλί της αίθουσας από το ξενοδοχείο Grand Hyatt, που αποτελεί συχνά – πυκνά το λημέρι του ΠΑΟΚ στα αθηναϊκά εδάφη.
Μία συνηθισμένη παρουσίαση βιβλίου είθισται να συγκεντρώνει αυτό που λέμε πνευματική ελίτ, διανοούμενους, στοχαστές και εκπροσώπους τύπους. Μόνο που αυτή δεν ήταν μία συνηθισμένη παρουσίαση. Ούτε ετούτο ένα συνηθισμένο βιβλίο.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Διότι, το «ΠΑΟΚίζειν» εντός του αθηναϊκού εδάφους δεν είναι πια μία διαδικασία όπως το κρυφό σχολείο, αλλά μία στάση ζωής που σε κάνει να κυκλοφορείς με αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια σε εδάφη πολύ μακρινά από τις ιστορικές και φυσικές ρίζες του συλλόγου.
Στην αίθουσα μπορούσες να δεις τους πάντες. Από παλιά… πετσιά, μέχρι πιτσιρικάδες που ήρθανε σκαστοί από την… σχολική γιορτή.
Από παλιούς «τεσσεράκηδες» και νυν κουστουμάτους ασπρομάλληδες, μέχρι μέλη του νεοσύστατου συνδέσμου φίλων ΠΑΟΚ «Κατσάβραχα» που έκανε κατάληψη στα νταμάρια της Καισαριανής για τον αγώνα με την Κηφισιά.
Από «bon viveuer» που μπαινοβγαίνουν στα παλάτια των γαλαζοαίματων, όπως ο ιδρυτής του εκδοτικού οίκου «Φερενίκη» Χρήστος Ζαμπούνης, μέχρι τύπους παλαιστινιακά και μαύρα μπλουζάκια με πορτοκαλί αστέρι.
Από οικογενειάρχες που πήραν τα παιδιά τους σε μία ιδιότυπη τελετή μύησης, μέχρι γυναίκες και πάσης λογής οπαδικούς… μετανάστες, όπως ο ιδρυτής του Virtual ΠΑΟΚ, Νίκος Βερβερίδης.
Μία σύνθεση που δείχνει τον βαθμό διείσδυσης του Δικεφάλου στην τοπική κοινωνία που άλλοτε αποτελούσε αφιλόξενο μέρος για να ανθίσει ο σπόρος του.
Μία σύνθεση που φανερώνει ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι μία mainstream μόδα που κάνει τον κύκλο της λόγω περιστασιακών επιτυχιών, αλλά μία εξελικτική διαδικασία, ένας «ιός» που εξαπλώνεται ταχύτατα σε κάθε κοινωνική και ταξική διαστρωμάτωση.
Και σκουφιά. Πολλά σκουφιά. Ένας άτυπος κωδικός υποδοχής, ευχαριστίας, ευγνωμοσύνης προς το τιμώμενο πρόσωπο, κάποιον «one of us», όπως ακούστηκε από την αίθουσα μόλις πάτησε το πόδι του σε μία αίθουσα που αίφνης άρχισε να θυμίζει και να μυρίζει «Τούμπα».
