Θα μπορούσε να ξεκινήσει τις δηλώσεις του, λέγοντας με νόημα: «Καλησπέρα και καλή βραδιά». Εντούτοις εκείνος, ίσως και από συστολή, επέλεξε να πει σε άπταιστα ελληνικά: «Καλή χρονιά σε όλους»!
Θα μπορούσε να έχει ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, να ξεκινάει κάθε του πρόταση σε πρώτο πρόσωπο, να γεμίσει με «εγώ» την κάμερα. Εκείνος είχε σταθερά το βλέμμα χαμηλωμένο προς τα κάτω, παρέμεινε ανέκφραστος, σοβαρός, μετρημένος.
Θα μπορούσε να απαριθμήσει τα προσωπικά του νούμερα, να υπενθυμίσει τον αλτρουισμό του, όταν επέλεξε να ταΐσει με έτοιμα γκολ τους συμπαίκτες του αντί να σκοράρει ο ίδιος, να αφήσει άλλους να εκτελούν πέναλτι (και να τα χάνουν), παρότι ήταν / είναι σπεσιαλίστας, αλλά ούτε κι αυτό συνέβη: «Μου αρέσει να μοιράζω ασίστ, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν είμαι επιθετικός, είμαι εξτρέμ και θέλω να μοιράζω γκολ».
Πρώτο τραπέζι πίστα, φάτσα κάρτα στο μεγάλο τηλεοπτικό πλάνο της άδειας Τούμπας, ήταν ένα πανό με νόημα: «ΠΑΟΚ, ουίσκι και του Καρρά οι δίσκοι», ως ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη του μεγάλου λαϊκού ερμηνευτή, που έφυγε πρόσφατα από την ζωή.
Κανείς από τους Έλληνες παίκτες του ΠΑΟΚ δεν το μνημόνευσε στις δηλώσεις του -ίσως να μην έγιναν καν δηλώσεις στην μικτή ζώνη. Εκείνος, ένας Βούλγαρος από την Κρέσνα, μία κωμόπολη χτισμένη στις όχθες του ποταμού Στρυμώνα, ένιωσε την ανάγκη να αποχαιρετίσει έναν άνθρωπο τον οποίο ένιωθε πολύ κοντά του μέσω της μουσικής: «Αυτή η νίκη ήταν αφιερωμένη σε ένα σπουδαίο τραγουδιστή, ο οποίος έφυγε πριν από λίγες ημέρες. Αυτή η νίκη είναι αφιερωμένη στον Βασίλη Καρρά»!
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
