Μια επιδερμική βόλτα να κάνει κάποιος στην κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα και στα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας, δύσκολα θα καταλάβει ότι την κούρσα του πρωταθλήματος την οδηγεί ο ΠΑΟΚ. Κι αυτό ίσως τελικά δεν είναι αποτέλεσμα σκευωρίας, αλλά της στρατηγικής του Ιβάν Σαββίδη και των επιτελών του.
Είναι η δεύτερη χρονιά που το πρωτάθλημα διεκδικείται από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες και ίσως η πρώτη που η εξίσωση αυτή είναι για τόσο δυνατούς λύτες. Κι αυτό γιατί ο ΠΑΟΚ δείχνει φέτος να είναι μια ανθεκτική ομάδα, με μέταλλο νικητή, ατσαλωμένη νωρίτερα από τους υπόλοιπους μέσα στη σεζόν λόγω των ευρωπαϊκών προκριματικών που δεν έδιναν περιθώριο λάθους, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους 3 που είχαν δικαίωμα και ενός και δυο αποκλεισμών πριν μπουν σε ευρωπαϊκό όμιλο.
Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα με την καλύτερη επίθεση με 48 γκολ, με την καλύτερη άμυνα με 13 γκολ και η ομάδα που βρίσκεται στην πρώτη θέση έχοντας παίξει τα 3 της ματς με τους άλλους τρεις μεγάλους εκτός έδρας. Είναι μια ομάδα που έχει 19 διαφορετικούς σκόρερ και μοιρασμένα τα αγωνιστικά λεπτά σε ολόκληρο το ρόστερ. Είναι επίσης μια ομάδα που έκανε δυο νίκες επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης και πέρασε αήττητη και πρώτη από τον όμιλο του Cοnference League.
Τέλος, είναι η ομάδα των big 4 με τα λιγότερα κερδισμένα πέναλτι και κόκκινες κάρτες των αντιπάλων της, με κραυγαλέες κομβικές αποφάσεις εναντίον της (να θυμίσουμε το πέναλτι του Μπράντον στον ΟΦΗ, ή την μανσέτα Ντουκουρέ και τη μη αποβολή του Οντουμπάτζο που μπλόκαρε τη μπάλα για να σταματήσει τετ α τετ του Οζντόεφ με τον Άρη στην Τούμπα, σε 2 από τις 4 απώλειες μέχρι σήμερα, ακόμη και την ακατανόητη αγνόηση απλωμένου χεριού στο πρόσφατο ματς κυπέλλου στο Βόλο, σε πέναλτι που θα έδινε και ο Μπέος, αλλά ο VAR Βεργέτης αγνόησε).
Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ομάδα, με αυτά τα επιτεύγματα θα ήταν στην “βιτρίνα” των ΜΜΕ, με αφιερώματα για τη δουλειά του Λουτσέσκου, για το μεγάλο ποσοστό επιτυχίας στις καλοκαιρινές μεταγραφές και μάλιστα χωρίς αθλητικό διευθυντή (ο Μπότο είχε…κρεμάσει τα παπούτσια του από τον Μάιο), το παραγωγικό και πλουραλιστικό ποδόσφαιρο, για το ύφος ηρεμίας και θετικότητας που έχει επιλέξει.
Όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά -με κάθε σεβασμό στη δουλειά των άλλων προπονητών- διαβάζουμε για το μαγικό ραβδί του Φατίχ Τερίμ, που ανέβασε μέτρα την πίεση του Παναθηναϊκού, για το μαν του μαν και το λυσσαλέο πρέσινγκ της ΑΕΚ του Αλμέιδα που παρουσιάζεται περίπου σαν ποδοσφαιρική ανακάλυψη το 2024 για κάθε πτυχή της καρδιάς των πρωταθλητών όλων των άλλων, εκτός του ΠΑΟΚ.
Κυρίως όμως, διαβάζουμε τις ανακοινώσεις και τις μάχες των άλλων για τη διαιτησία, τα παράπονα του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ και διαβάζουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως ο κανονισμός ερμηνεύεται για να βολέψει τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς, για τον Φρόιντφελντ, τον Νταμπάνοβιτς, τον έναν, τον άλλον.
Θεμιτά όλα αυτά, η κάθε ομάδα έχει τον δικό της τρόπο να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Η κάθε ομάδα έχει τα όπλα της, την ανάγκη επιβολής στην κοινή γνώμη, την πίεση που θέλει να ασκήσει για τα επόμενα παιχνίδια, το άλλοθι για πιθανή αποτυχία. Και ο ΠΑΟΚ έχει βρεθεί σε τέτοια φεγγάρια και ακόμη και όταν φώναζε και φωνάζαμε όλοι μαζί για το δίκιο μας, η “συστημική” ποδοσφαιρική Ελλάδα είχε μια αντιμετώπιση “ελιτίστικη”. Ήμασταν πολύ βάρβαροι και…μπρουτάλ οι Βόρειοι για τα γούστα τους! Είναι λογική λοιπόν η αμηχανία τους τώρα που το πάλαι ποτέ ΠΟΚ είναι -άλλος λίγο, άλλος πολύ- υπεύθυνο για την φασαρία στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς και κυρίως οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ: σε ένα τέτοιο κλίμα, πως κρατάει τόσο ήσυχη στάση ο ΠΑΟΚ; Μήπως δεν έχει λόγους να φωνάξει για τις διαιτησίες του σε κάθε αγώνα; Μήπως δεν ανησυχεί πως όλη αυτή η πίεση που ασκούν όλοι οι άλλοι θα του γυρίσει μπούμερανγκ στη δύσκολη συνέχεια του πρωταθλήματος; Αντέχει ο ΠΑΟΚ να το παίξει τόσο….υπεράνω;
Η απάντηση είναι απλή. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει πρωτοστατήσει σε όλες τις επαναστάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια. Να μιλήσουμε για το ποιος αποσύρθηκε από διοργάνωση, σε ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ξεκινώντας την αποκαθήλωση της παράγκας το 2016; Να ψάξουμε να δούμε ποιος πρότεινε να έρθει το VAR και πότε; Ποιος πίεσε για τους ξένους διαιτητές και πότε; Να θυμηθούμε πως αντιδρούσαν οι υπόλοιποι; Να θυμηθούμε ποιος ζήτησε να πληρώσει τα δικά του λάθη, χωρίς να ψάξει να βρει άλλοθι σε διατάξεις και νομικά παράθυρα;
Διαβάστε ολόκληρο τo blog του Κώστα Βασιλόπουλου, πατώντας εδώ
