Οι πρώτες συστάσεις για εκείνον διαρκούσαν περισσότερο από το συνηθισμένο. Ολόκληρη η καριέρα του ένας… γλωσσοδέτης. Σε φανέλες ομάδων αναγραφόταν διαφορετικά, το όνομά του διαβαζόταν χωρίς κανόνες. Μέχρι που επέλεξε το επώνυμο της μητέρας του επιθυμώντας να «ξεμπερδεύει» με το διαδικαστικό σκέλος. Γεννημένος στις 3 Μαρτίου 1994, γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά από τις ακαδημίες της Θέλτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο αποχαιρετισμός κάθε άλλο παρά εύκολος ήταν.
Η νεανική ορμή του κρατάει τη σκούφια της από τη Γαλικία. «Μεγαλώνοντας εκεί, οι γονείς μου εργάστηκαν εξαιρετικά σκληρά για να φροντίσουν εμένα και τα αδέλφια μου. Η μητέρα μου ήταν καθαρίστρια, ο μπαμπάς μου μάγειρας. Επιπλέον, υποστήριξαν όλες τις φιλοδοξίες μου, με τον πατέρα και τα αδέρφια μου να δηλώνουν πάντα παρόντες στα παιχνίδια μου». Αναζητώντας σε κάθε βήμα της καριέρας του εμπιστοσύνη και μόνο από εκείνη που εισέπραττε τόσα χρόνια από τους «δικούς» του ανθρώπους.
Θέλτα, Ατλέτικο Μαδρίτης και Γουλβς συνέθεσαν μία εξαιρετικά σημαντική «τριπλέτα» του βιογραφικού του και εκεί έμεινε. Δίπλα σε όσους έδειξαν εμπράκτως πως ποντάρουν πολλά πάνω του, προσφέροντάς του τις ιδανικότερες συνθήκες ανέλιξης. Μία επανάσταση χωρίς ολοκλήρωση, συνεχίστηκε υπό τις οδηγίες του Λουίς Ενρίκε, έχοντας προβιβαστεί πλέον στην πρώτη ομάδα των Γαλιθιάνων το 2013-14, με τον Ισπανό τεχνικό να απομονώνει εξαρχής την περίπτωσή του στοχεύοντας στη μακροπρόθεσμη απόσβεσή του στη γενέτειρα ομάδα του. Με τον ίδιο δε να μιλάει άκρως κολακευτικά για τον τότε προπονητή του δεδομένου πως «είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και ένας καταπληκτικός προπονητής. Όταν προπονείσαι από κάποιον, πάντα μαζεύεις πράγματα, μαθαίνεις πάντα κάτι καινούργιο, οπότε προσπαθείς να πάρεις μερικές διάσπαρτες γνώσεις από εδώ κι εκεί».
Τι έφερε η συνέχεια; Πενταετές συμβόλαιο και… ρεκόρ. Πολλά ρεκόρ. Ο 10ος παίκτης στην ιστορία της Θέλτα με τις περισσότερες συμμετοχές! Αλήθεια, όμως, πόσο τυχερός μπορείς να νιώθεις έχοντας κάτι που κάνει το αντίο τόσο δύσκολο; Και η Θέλτα αναγκάστηκε να βιώσει έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της όταν πλέον με χαρακτήρα προσγειωμένο, καρποφόρησε εκ των σπουδαιότερων deal του με την ομάδα της Ατλέτικο Μαδρίτης.
«Ποτέ δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς αυτόν μαζί μας. Θα είναι ένας ακόμα, που αποφάσισε να αναζητήσει νέους ορίζοντες, κάτι νόμιμο, μακριά από εκεί που ήταν το σπίτι του», έχοντας αφήσει αξιοσημείωτα δείγματα γραφής με τους Ισπανούς. «Είναι πάντα δύσκολο να φύγεις από το σπίτι σου, τους ανθρώπους σου, αλλά ήταν μια απόφαση που είχα πάρει ένα χρόνο πριν φύγω. Είχα αποφασίσει ότι ήθελα να φύγω από τη Θέλτα και να γνωρίσω κάτι περισσότερο, ένα νέο πρωτάθλημα. Αν και είχα υπογράψει στην Ατλέτικο, όταν προέκυψε η ευκαιρία να έρθω στη Γουλβς, αποφάσισα να την εκμεταλλευτώ, ειδικά όταν μιλάμε για το αγγλικό πρωτάθλημα».
Αν το μετάνιωσε; Δεν αλλάζει τις αποφάσεις του παρελθόντος γιατί πολύ απλά όσο και να γυρνούσε το χρόνο πίσω δεν θα διαπραγματευόταν για το αντίθετο. «Το να φύγω από την Ισπανία ήταν πολύ εύκολη απόφαση για εμένα. Δεν μετανιώνω καθόλου (που δεν σημείωσα καμία εμφάνιση με τη φανέλα της Ατλέτικο). Προφανώς, είναι μια σπουδαία ομάδα και μία από τις καλύτερες στον κόσμο, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος με την απόφαση που πήρα. Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, αυτό είναι το σπίτι μου».
Όπως γίνεται αντιληπτό, η επιλογή να φύγει κακήν κακώς από την Ισπανία, μόνο κακό δεν του προκάλεσε. Ίσως το αντίθετο. Η Γουλβς, γέννησε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του, σκιαγραφώντας το DNA του κλαμπ που αναπτύχθηκε επί Νούνο Εσπίριτο Σάντο. «Πρέπει να αποκτήσω νεαρούς ποδοσφαιριστές, ώστε να μπορέσω να επιβιώσω στην πίστα της πρώτης κατηγορίας της Premier League». Αν αυτή ήταν η αρχή, η συνέχεια ήρθε με την έλευση του νυν μεταγραφικού αποκτήματος του ΠΑΟΚ.
Κάθε μεταγραφικό παράθυρο αναδείκνυε στην επιφάνεια ένα νέο «κύμα» ταλέντων για τη Γουλβς, τα περισσότερα άγνωστα στους Άγγλους οπαδούς του ποδοσφαίρου και πολλά από αυτά προερχόμενα από την Πορτογαλία. Η απόφαση, όμως, φάνταζε ειλημμένη. «Όσον αφορά τη Γουλβς, δεν ήξερα πραγματικά τόσα πολλά για το σύλλογο, ήξερα πολύ λίγα. Μόνο ότι είχαν προβιβαστεί στο πρωτάθλημα». Αφήνοντας στην άκρη κάθε περιττή σύσταση που μπορούσε να αποβεί κουραστική, φρόντισε να προσαρμοστεί με το… καλημέρα στο νέο του περιβάλλον. Σε ένα άκρως απαιτητικό διάστημα για τους «Λύκους» υπό την έννοια πως προερχόταν από άνοδο στην Premier League μετά από έξι ολόκληρα χρόνια.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της DailyMail τα κοντέρ του έγραψαν από πολύ νωρίς περισσότερα τάκλιν και από τον Άντριου Ρόμπερτσον της Λίβερπουλ, έχοντας συνάμα μεγαλύτερη ακρίβεια στις πάσες από τους Μάρκος Αλόνσο και Λουκ Σο! Οι τρυφερές αναμνήσεις του στίβου, εκ των βασικότερων ασχολιών του στην παιδική ηλικία, αγωνιζόμενος σε 100μ και 400μ, σχήμα οξύμωρο με την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, εντούτοις σύμφωνα με τον ίδιο, συνέβαλε στη μαχητικότητα και την ευελιξία του εντός αγωνιστικών χώρων. Κάτι που αποδόθηκε και στις επιδόσεις του με το αγγλικό κλαμπ ως ένα bonus στα όσα «άφηνε».
Ρωτώντας τον κανείς αναφορικά με το πώς προσλάμβανε τον περίγυρο στο αγγλικό πρωτάθλημα σίγουρα για εκείνον φάνταζε το ιδανικό περιβάλλον, έχοντας ενταχθεί σε ένα γκρουπ που απαρτιζόταν από νεαρούς ποδοσφαιριστές, γεμάτους όρεξη στο άγνωστο της Premier League. Όλα έμοιαζαν με… παραμύθι. Όπως ακριβώς το φανταζόταν σε ένα υγιές περιβάλλον που του υπενθύμιζε την εμπιστοσύνη που έψαχνε.
«Αυτό που μου αρέσει είναι ότι είμαστε μια ομάδα, μια οικογένεια και αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον έτσι, από τα αποδυτήρια μέχρι τους οπαδούς. Τα πάντα για την ομάδα είναι πραγματικά καλά. Είμαστε ένα γκρουπ νέων παικτών που θέλουν να πετύχουν πολλά και ελπίζουμε να κερδίσουμε έναν μεγάλο τίτλο. Νομίζω ότι η Premier League είναι το καλύτερο πρωτάθλημα σε ολόκληρο τον κόσμο. Προσπαθώ να απολαμβάνω τα πάντα και να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω την ομάδα. Θέλω να απολαύσω στο έπακρο την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε».
Τα όμορφα παραμύθια, όμως, όμορφα… καίγονται με τις «δοκιμασίες» πάντα δοσμένες σε όσους παλεύουν μέχρι τέλους, συμμετέχουν, ματώνουν, βγάζουν ψυχή, ανανεώνουν το συναίσθημα. Σε όσους είναι ικανοί να περάσουν «αλώβητοι» τη διαδικασία και να κοιτάξουν κατάματα ενδεχομένως το χειρότερο σενάριο για έναν ποδοσφαιριστή. Ρήξη χιαστού. Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης δε ήταν πως τα κακά για εκείνον μαντάτα είχαν άμεση σύνδεση με την Ελλάδα καθώς αναγκάστηκε να τεθεί εκτός αγωνιστικής δράσης κατόπιν αναμέτρησης της Γουλβς με τον Ολυμπιακό στο πλαίσιο του Europa League.
Τραυματισμών συνέχεια έκτοτε, γνωρίζοντας στο ίδιο γόνατο παρόμοιες ιατρικές γνωματεύσεις που επί της ουσίας επιβράδυναν την αγωνιστική του ετοιμότητα. «Ήταν σαν να ήμουν ξανά παιδί την πρώτη μέρα στο σχολείο. Είχε περάσει πολύς καιρός. Ήταν καλό να τους βλέπω όλους, μου έλειψαν πολύ. Στο τέλος της ημέρας, είμαστε σαν μια οικογένεια στα αποδυτήρια» έχοντας εκμυστηρευτεί το πέπλο προστασίας της ομάδας προς το πρόσωπό του τη στιγμή που επανήλθε.
Κάθε νέα αρχή και… δύσκολη, όμως, δεδομένου πως πάνω σε ένα μομέντουμ που περιορίστηκε σημαντικά από τις επιλογές των μετέπειτα προπονητών του σε συνάρτηση με το γεγονός πως δε λογιζόταν εξαιτίας του FFP προστέθηκε και το πειθαρχικό παράπτωμα στο οποίο υπέπεσε αφήνοντάς τον εκτός πρώτης ομάδας της Γουλβς. Κατόπιν αυτού του περιστατικού τίποτα πλέον δεν ήταν το ίδιο και ως εκ τούτου όλα έδειχναν διαζύγιο σε μία σχέση που δε θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά. Λαμβάνοντας υπόψιν δε και τα όσα ειπώθηκαν από πλευράς Γκάρι Ο΄Νιλ, έχοντας προγραμματισμένη κατ΄ιδίαν συζήτηση μαζί του όχι για επανασύνδεση αλλά ανάλυση των δεδομένων, αντιλαμβανόταν κανείς πως η λύση συμβολαίου φάνταζε μονόδρομος.
Ούτε για αστείο δεν μπορεί όμως ένα λάθος να μετριάσει την πορεία σου, το «στίγμα» που άφησες. Το αξιολογείς και πας παρακάτω. Όπως και έγινε. Ναι, υπό κανονικές συνθήκες ενδεχομένως να μην επεξεργαζόταν την προοπτική μετακίνησής του στη Super League αλλά στο ποδόσφαιρο κανείς δε νοείται να προδικάσει τίποτα. Όλα είναι θέμα καταστάσεων. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ ζύγισε υποδειγματικά τα δεδομένα που απλώθηκαν γύρω του με γνώμονα την πρώτη μεταγραφική του κίνηση στο παράθυρο του Ιανουαρίου όλα πήραν το δρόμο τους, υπογράφοντας έναν εκ των καλύτερων αμυντικών της Premier League.
Και το όνομα αυτού; Γιόνι Ότο, έχοντας χαραγμένο με πλάγιους χαρακτήρες στο εσωτερικό του χεριού του πως «αυτό που κάνουμε στη ζωή αντηχεί στην αιωνιότητα» και επισημαίνοντας σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία πως «η καλύτερη στιγμή μου δεν έχει έρθει ακόμη».
