Από την πρώτη στιγμή που αχνοφάνηκε φέτος ότι η κούρσα τίτλου περιλαμβάνει όλα τα μέλη του Big-4, οι διαφορές φάνηκαν. Κάθε μέρα και περισσότερο, κάθε αγωνιστική και περισσότερο, μέχρι και απόψε, προφανώς και μέχρι το φινάλε.
Και δεν είναι μόνο οι αγωνιστικές διαφορές. Ποια ομάδα δηλαδή πείθει και συναρπάζει με το ποδόσφαιρό της, ουδέτερους και μη. Είναι ο τρόπος αντιμετώπισης, η φιλοσοφία του ΠΑΟΚ, η διαχείριση καταστάσεων. Κυρίως είναι η εκκωφαντική άρνηση του κλαμπ να μπει σε οποιαδήποτε μορφή τοξικότητας. Να μην επιτρέψει να λερωθεί ούτε λίγο, να μην μπολιαστεί ούτε για μια στιγμή με τον συρφετό μπόχας που αναδύουν οι υπόλοιποι τρεις του Λεκανοπεδίου.
Ο ΠΑΟΚ με τη σούπερ επιθετική του λειτουργία, με τις άπειρες τελικές και γκολ, και με τις αμέτρητες επισκέψεις στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, δε θα μπει στη εύκολη διαδικασία. Ακόμα και απόψε στο Περιστέρι, όπου το ματς δεν πήγε όπως το σχεδίασε. Που η γκέλα ή όχι κρινόταν από μια κλωστή. Σκεφτείτε πόσες πτώσεις ποδοσφαιριστών θα βλέπαμε σε ανάλογη περίπτωση, αν αντί για τις ασπρόμαυρες, υπήρχαν πράσινες, κίτρινες ή κόκκινες φανέλες. Πόσες διαμαρτυρίες πίεσης στον διαιτητή. Πόσα εξώδικα θα συντάσσονταν(!).
Αντί αυτού, ο Δικέφαλος είδε ένα κανονικό γκολ στο 41’ να του ακυρώνεται ετσιθελικά από τον Κουμπαράκη και την παρέα του σε ένα δωματιάκι. Έξι λεπτά διαβουλεύσεων (ένας Θεός ξέρει τι γίνεται σε αυτά τα έξι λεπτά εκεί μέσα) για να βγουν δυο γραμμές που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Κι όμως, οι φιλοξενούμενοι δεν έβγαλαν άχνα. Σε αντίθεση με τους… εμψυχωτές πάγκου του Ατρομήτου που κραύγαζαν, έβριζαν και λαΐκιζαν μήπως χαλάσει το λεωφορείο που είχε στήσει η ομάδα τους. Και η θέληση για αποτέλεσμα είναι απόλυτα θεμιτή για όλους, ενδιαφερόμενους και αδιάφορους. Τόσες φωνές πάντως επί 90 λεπτά δεν άκουσα πριν λίγες μέρες όταν οι Περιστεριώτες έπαιζαν μία ολόκληρη πρόκριση σε ημιτελικά κυπέλλου, όχι έναν πόντο για τη μέση της βαθμολογίας.
Πάμε παρακάτω. Ο τρόπος που ήρθε η αποψινή νίκη δεν ήταν συνηθισμένος, αλλά ήταν απαραίτητος να υπάρχει στην πνευματική φαρέτρα της ομάδας. Ο ΠΑΟΚ ξέρει καλά να παίρνει τα ματς εύκολα λόγω ανωτερότητας, όμως χρειάζονται και οι επιτυχίες πάθους. Αυτές που έχουν ως προϋπόθεση μια μικρή κατάθεση ψυχής. Λίγο πόνο παραπάνω, λίγο άγχος παραπάνω, λίγη αποφασιστικότητα παραπάνω. Αυτές που δεν έρχονται από την κλασική οδό αλλά μέσα από στενά και αφιλόξενα σοκάκια.
Αυτές που προκαλούν το ξέσπασμα. Το πέταγμα της φλέβας, όπως στον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό του Σβαμπ μετά το 0-1. Αυτές που σκληραίνουν το μέταλλο. Αυτές που δένουν περισσότερο ένα ήδη απίθανα αρραγές σύνολο.
Αξίζει να δει κανείς πώς χοροπηδάει ο (δανεικός 6 μηνών που απόψε δεν αγωνίστηκε λεπτό!) Μάρκος Αντόνιο μετά το 0-1, πώς τρέχει πρώτος να προλάβει τον Ντέλια στο 0-2. Αξίζει να δει κανείς ακόμα και τον (επίσης δανεικός 6 μηνών) μουρτζούφλη και μπλαζέ Μεϊτέ να γίνεται κουβάρι με τους υπόλοιπους με ένα χαμόγελο μέχρι τα κοτσιδάκια του.
Για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, το 0-17 των τελικών προσπαθειών και το 30%-70% της κατοχής μπάλας δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης. Απλά το γκολ άργησε πολύ. Πρώτα το καθοριστικό και μετά το απολαυστικό…
