Ο ΠΑΟΚ κέρδισε στο Περιστέρι πολύ περισσότερα από τρεις βαθμούς. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Όταν η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει. Όταν ο χρόνος μετράει πια αντίστροφα. Όταν τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, τότε ξεχνάς όσα ξέρεις. Εκεί, λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Εκεί, δεν παίζει ρόλο η ποιότητα, η τεχνική, η φόρμα, το σχέδιο, το πλάνο.
Εκεί, παίζουν ρόλο άλλα πράγματα. Η καρδιά. Η θέληση. Η αποφασιστικότητα. Η ψυχή. Ο χαρακτήρας.
Ο ΠΑΟΚ έχει φέτος όλες κι όλες τρεις νίκες στο γκολ στο πρωτάθλημα. Καμία δεν ήρθε με νικητήριο γκολ στο τέλος. Τα τελευταία λεπτά ήταν διαδικαστικά.
Όσες φορές έψαξε λυτρωτικό γκολ στο φινάλε, δεν το βρήκε. Στο Ηράκλειο, μάλιστα εκεί που έψαχνε το 0-1, το ‘φαγε κιόλας στο τέλος.
Υπάρχουν πράγματα, που δεν διδάσκονται από τους προπονητές. Όση θεωρία κι αν κάνεις. Όσα βίντεο κι αν δείξεις. Όσο κι αν μιλήσεις, αν προειδοποιήσεις, αν προετοιμάσεις.
Το μάθημα σκληραγωγίας, είναι πρακτικό. Δεν διδάσκεται. Βιώνεται.
Όταν οι παλμοί ανεβαίνουν από την αγωνία, εσύ πρέπει να ελέγξεις απόλυτα τους σφυγμούς σου.
Όταν το άγχος εμφανίζεται, εσύ πρέπει να είσαι απολύτως ζεν, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Όταν ο αντίπαλος… σκυλιάζει στο γήπεδο, έχει αποκτήσει ψυχολογία, νιώθει ότι τρώει σίδερα, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι προσκολλημένος στο πλάνο σου.
Όταν, μετά από 5 λεπτά εξέτασης από το VAR σου ακυρώνεται ένα γκολ, πρέπει να αδειάσεις το μυαλό σου από οποιαδήποτε σκέψη που μπορεί να το δηλητηριάσει.
Όταν σημαδεύεις δύο φορές τα δοκάρια, όταν αστοχείς προ κενής εστίας, όταν όλα δείχνουν ότι αυτό δεν είναι το βράδυ σου, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να βλέπεις μπροστά και όχι πίσω.
