Ο Ραζβαν Λουτσέσκου θα έχει τουλάχιστον τρία ακόμα χρόνια για να μείνει στην προπονητική αιωνιότητα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Πιστεύεις στην μοίρα; Πιστεύεις πως κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένα αόρατο χέρι που μας έχει δεμένους με αόρατες κλωστές και μας κλωθογυρίζει σαν μαριονέτες; Πιστεύεις ότι το σενάριο της ζωής μας είναι προδιαγεγραμμένο;
Εκείνο το πρωί, πήγε αργοπορημένος στην σχολή, βάδιζε πια στο δεύτερο έτος στο Οικονομικό πανεπιστήμιο. Δεν τόλμησε να χτυπήσει την πόρτα και να μπει μέσα. Το ίδιο και εκείνη. Γνωρίστηκαν στον διάδρομο, όταν πήγε απλώς να… κοιτάξει έξω από το παράθυρο. Σήμερα, είναι ακόμα με την Άννα-Μαρία, έγιναν γονείς, τώρα έχουν ήδη τέσσερα εγγόνια από τον Ματέι και την Μαριλού.
Λέει πως είναι σαν… 30 γυναίκες μαζί. Αλλάζει μαλλιά συνεχώς, αλλάζει λουκ, αλλάζει ρόλους, μία πολυσχιδής προσωπικότητα, την οποία ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφήσει στην ολότητά της: «Δεν ξέρω αν είναι όμορφη, αλλά είναι ένας συναρπαστικός άνθρωπος. Μαζί της έχω περάσει 33 χρόνια γεμάτα αδρεναλίνη». Το αντίβαρό του. Η ισορροπία του.
Πιστεύει στο ταλέντο, την δουλειά, την τύχη, αλλά πάνω από όλα πιστεύει στην ανθρώπινη ευφυΐα. Την θεωρεί το πολυτιμότερο «όπλο» για κάθε κατάσταση. Ωστόσο, όταν το όριο της ανθρώπινης ευφυΐας εξαντλείται, έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι άλλο, κάτι άυλο, ανεξήγητο.
Παραδέχεται ότι είναι προληπτικός. Ακόμα κι αυτό όμως είναι προϊόν παρατήρησης, ανάλυσης, σκέψης: «Είναι κάτι που ξεκίνησε όταν ήμουν προπονητής στην Ραπίντ. Άρχισα να συνδυάζω κάποιες νίκες μας, με κάτι που φορούσα. Το παλτό μου. Τα γάντια μου. Τον σκούφο. Μετά άρχισα να κάνω πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Η συνέντευξη τύπου πάντα έπρεπε να ξεκινάει στις 2:00 και εγώ να αργώ σε κάθε μία 10 λεπτά να μπω στην αίθουσα».
Καταλαβαίνεις πια, ότι θρυλικό σκουφί, σήμα-κατατεθέν του στον ΠΑΟΚ δεν γεννήθηκε, εδώ στην Ελλάδα. Υπήρχε εδώ και 20 χρόνια. Εμείς εδώ, απλώς, ξύνουμε την επιφάνεια μίας περσόνας. Αλήθεια, πόσο καλά, πόσα βαθιά τον ξέρεις;
