Ντέρμπι ήταν και πάει… Δεν θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό τη μονομαχία του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ στην Τούμπα. Το παιχνίδι πήγε στη δύναμη και τις δυνατές μονομαχίες, μειώνοντας τις πιθανότητες να δούμε θέαμα από τις δυο ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο.
Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Το απρόοπτο της τελευταίας στιγμής με την ασθένεια του Γιάννη Κωνσταντέλια, στέρησε από τον ΠΑΟΚ το δικαίωμα να παρουσιάσει το πλάνο πάνω στο οποίο είχε δουλέψει όλη την εβδομάδα. Μια ατυχία που αντιμετωπίστηκε με τη συμμετοχή του Μουργκ που κρίνοντας από την απόδοση που είχε, δεν ήταν έτοιμος ψυχολογικά (γνώριζε πως θα ξεκινήσει στο βασικό σχήμα) για τις ανάγκες του συγκεκριμένου αγώνα.
Σε μεγάλο βαθμό, θεωρώ πως η εξέλιξη αυτή, (όπως και η μέτρια εικόνα των Τάισον – Αντίγια) δεν επέτρεψε στον ΠΑΟΚ να φτάσει σε υψηλά επίπεδα απόδοσης στο α΄ ημίχρονο. Κάθε απόπειρα δημιουργίας, έπεφτε πάνω στη σθεναρή αντίσταση της ΑΕΚ που έριξε το βάρος στην προσπάθεια να χαλάσει το παιχνίδι του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικά όπως η δύναμη και η ένταση στις προσωπικές μονομαχίες που αποτελούν ατού της, όπως ατού της αποτελεί και και η ταχύτητα, που είδαμε στο γκολ των φιλοξενούμενων.
Η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική στο β΄ ημίχρονο. Η συμμετοχή του Ντεσπόντοφ (κυρίως) του Κωνσταντέλια αλλά και των Σβαμπ – Μπράντον, ενέτειναν την πίεση που άσκησε ο ΠΑΟΚ, μετατρέποντας το παιχνίδι σε παράσταση για ένα ρόλο.
Οι γηπεδούχοι έδειξαν την ανωτερότητα τους με τα νέα πρόσωπα στο βασικό σχήμα, περιορίζοντας της ΑΕΚ στον παθητικό ρόλο της ομάδας που προσπαθούσε να υπερασπιστεί το γκολ που πέτυχε, με την ελπίδα να φύγει από την Τούμπα με το τρίποντο, απέναντι σε ένα ΠΑΟΚ που δημιουργούσε ευκαιρίες αλλά δεν μπορούσε να σκοράρει.
Η λύτρωση για την ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου, ήρθε στην εκπνοή του αγώνα από τον Κεντζιόρα για να αποκαταστήσει την τάξη. Θα ήταν πέρα από κάθε λογική να τελειώσει το συγκεκριμένο παιχνίδι ο ΠΑΟΚ (που έδειξε ότι διαθέτει μεγαλύτερο βάθος στο ρόστερ του σε σχέση με την ΑΕΚ), χωρίς να έχει πάρει -τουλάχιστον- τον βαθμό της ισοπαλίας.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Κώστα Βασιλόπουλου, πατώντας εδώ
