Το λαϊκό ρητό “όσα φέρνει μια στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος” βρίσκει συχνά εφαρμογή στη ζωή. Δεν αποτελεί όμως, ή δε θα έπρεπε να το αφήνουμε να αποτελεί, κανόνα. Η προσπάθεια του “χρόνου” δε σβήνεται, δεν αναιρείται, δεν απομυθοποιείται. Οι στιγμές θα έρθουν, μπορεί να στιγματίσουν, όμως παραμένουν στιγμές. Έντονες, επιδραστικές, ίσως καθοριστικές, αλλά στιγμές. Μικρά κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας.
Η φετινή μεγάλη εικόνα του ΠΑΟΚ δε γίνεται να αλλάξει και δε θα αλλάξει. Το ποδόσφαιρο που παράγει και παρουσιάζει το σύνολο του Ραζβάν Λουτσέσκου είναι σαγηνευτικό και καθηλωτικό για οποιονδήποτε έχει μάτια και αντίληψη. Για οποιονδήποτε υγιή, ή ακόμα και άρρωστο, φίλαθλο αυτής της χώρας.
Ο χρόνος που έχει αφιερωθεί για να φτάσει σε αυτό το level, ο χρόνος μακροημέρευσης αυτού του θεάματος που προσφέρεται, έχει βάλει τα πιο γερά θεμέλια. Σε μία από τις ομιλίες του Αντρίγια Ζίβκοβιτς – που δημοσιοποίησε η ΠΑΕ – πριν από κάποιο ματς, ο Σέρβος αρχηγός απευθύνθηκε στους συμπαίκτες του λέγοντας: «Ξέρει ο ένας τον άλλον, ξέρει πόσο πολύ δουλεύουμε κάθε ημέρα και προσπαθούμε στις προπονήσεις. Δεν μπορούμε να κάνουμε γκέλα έτσι εύκολα. Απόψε θα δείξουμε τη δουλειά μας και πως είμαστε ο ΠΑΟΚ». Η δουλειά σε βάθος χρόνου αποτελεί σημείο αναφοράς ακόμα και για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Αυτή είναι η βάση τους.
Ο χρόνος όμως είναι χρόνος και η στιγμή στιγμή. Ήρθαν 2-3 μαζεμένες, απογοητευτικές, αποκαρδιωτικές. Δεν ήταν αναίμακτες. Στοίχισαν σε βαθμούς και στόχους. Στραπατσάρισαν το καλογυαλισμένο αγωνιστικό πρόσωπο του Δικεφάλου. Πλήγωσαν ίσως πνευματικά και την πίστη στον εαυτό του.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν και το ξεκίνημα της αποψινής αναμέτρησης στο Αγρίνιο. Οι γηπεδούχοι εκμεταλλεύτηκαν τη “στιγμή”, αιφνιδίασαν, έβαλαν ακόμα πιο δύσκολα στην επίδραση του “χρόνου” στο παιχνίδι. Ο τελευταίος έκανε όμως την εμφάνισή του σχεδόν άμεσα, έστω και αναποτελεσματικά. Έστω κι αν χανόταν στις “στιγμές”.
Στο δοκάρι του Μουργκ, στο δοκάρι του Κωνσταντέλια, στο για κάποιο λόγο ακυρωθέν γκολ του τελευταίου. Ακόμα και η πεντάλεπτη διακοπή λόγω VAR λειτουργούσε αποτρεπτικά στον ρυθμό που είχε αναπτύξει η ομάδα για να φτάσει στην ισοφάριση. Πέρα από το ψυχολογικό απογοητευτικό σκέλος της ακύρωσης, είδε το 59’ να γίνεται ξαφνικά 65’ μέχρι να ξαναβάλει μπρος. Είδε τα περιθώρια να στενεύουν.
Τελικά χρειάστηκε δυο καθοριστικές ενισχυτικές κινήσεις από τον πάγκο με Αντρίγια-Οζντόεφ. Και χρειάστηκε ένα… δίποντο για να πάρει το τρίποντο. Δυο γκολ σε 80 δευτερόλεπτα, κάτι σαν καλάθι σε αγώνα μπάσκετ. Θα πεις κανείς… σα στιγμή ήταν κι αυτό. Μια στιγμή όμως που την προετοιμάζει και τη φέρνει ο χρόνος, δεν έρχεται ουρανοκατέβατη ούτε απρόσκλητη.
Το γκολ στο 90’ του Ντέλια ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα, η απονομή δικαιοσύνης σε μια μεγαλειώδη παράσταση του νεαρού μεσοεπιθετικού, άλλο ένα απότοκο του “χρόνου” του ίδιου και των υπολοίπων.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν έχει τον χρόνο με το μέρος του γιατί τον κατέκτησε, τον δούλεψε, τον εκτελεί. Δεν ξέρω τι θα βάλει στο σακούλι του στο τέλος, τι διαχείριση θα κάνει στις στιγμές. Ξέρω όμως καλά τι αξίζει.
ΥΓ1. Σε συνέχεια των παραπάνω, ο χρόνος δεν μπορεί να είναι σύμμαχος στον Παναθηναϊκό (έμεινε στο Χ με την Κηφισιά στη Λεωφόρο) που προφανώς ελπίζει στις στιγμές όπως οι προκρίσεις επί του Ολυμπιακού, και κυρίως βέβαια επί του ΠΑΟΚ πριν λίγες μέρες.
ΥΓ2. Χωρίς χρόνο και υπόβαθρο είναι και ο Ολυμπιακός, αλλά εκεί υπάρχει ο Φωτιάς και το VAR για να φέρουν τις στιγμές…
