Σε ένα πρωτάθλημα που έχει την πιο αμφίρροπη, συναρπαστική και δραματική μορφή των τελευταίων δεκαετιών, ανά περιόδους οι τέσσερις βασικοί διεκδικητές έχουν πάρει κεφάλι στο ποσοστό για την “παράσταση νίκης”. Εναλλάξ, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, οι Big-4 ενσαρκώνουν εικόνα πρωταθλητή μέχρι το μομέντουμ να αλλάξει χέρια και να τους διαδεχθεί ο επόμενος.
Με τη συμπλήρωση πλέον όλων των 26 αγωνιστικών της κανονικής περιόδου όμως, και κάνοντας τη σούμα, μία είναι η ομάδα που μπορεί να καυχηθεί ότι της αξίζει η κορυφή. Με αποδείξεις που βρίσκονται πάντα και μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, να αλλοιώσει ή να μακιγιάρει.
Με τη λήξη της regular season λοιπόν, και με μια απλή ματιά στα στατιστικά της Super League, o ΠΑΟΚ μετράει πρωτιές σε όλα. Έχει τις περισσότερες νίκες (19), τα περισσότερο γκολ (66), την καλύτερη άμυνα (21), την καλύτερη διαφορά γκολ (+45), τα περισσότερα γκολ ανά τελικές προσπάθειες (0.1935). Όλα αυτά παίρνοντας γκολ μόλις μια φορά (!) από σημείο του πέναλτι (1/4), με χαώδεις διαφορές από τους υπόλοιπους (9/11, 9/11, 7/9).
Δεν είναι όμως μόνο τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί, είναι αυτό που παρακολουθεί και παραδέχεται όλη η Ελλάδα. Ότι το σύνολο του Ράζβαν Λουτσέσκου παρουσιάζει για μεγαλύτερη διάρκεια το καλύτερο ποδόσφαιρο που υπάρχει φέτος στη χώρα. Το πιο οργανωτικό, το πιο δουλεμένο, το πιο μεθοδικό, το πιο παραγωγικό, το πιο ορθολογικό, το πιο συντονισμένο. Απολαυστικό για φίλους και εχθρούς.
Η αποψινή βαθμολογία αποτυπώνει το πόσο κοντά είναι οι ομάδες, το πόσο μικρές διαφορές έχουν, το πόσο στις λεπτομέρειες θα κριθεί η σεζόν. Αν τέλειωνε όμως σήμερα το πρωτάθλημα, αυτή η βαθμολογία θα είχε ίσως την πιο δίκαια μορφή της. Με την ίδια σειρά κατάταξης, με τις ίδιες ισχνές αποστάσεις, αλλά με τον ΠΑΟΚ στην κορυφή.
Τελευταία παράσταση για τον Δικέφαλο ήταν στη Λαμία. Εκεί όπου είχε να αντιμετωπίσει για 90 λεπτά μια καθόλα μαζική άμυνα, 2-3 λεωφορεία παρκαρισμένα παράλληλα μεταξύ, και έψαχνε να βρει τα κενά. Από την αρχή μέχρι τέλος οργανωμένα, με την μπάλα κάτω, με κυκλοφορία, με συνδυασμούς, με εμπνεύσεις.
Το γεγονός ότι δεν το πέτυχε νωρίτερα από το 71ο λεπτό είχε να κάνει μόνο με τα τελειώματα. Την ποιότητά τους, την αποφασιστικότητά τους, τη συγκέντρωσή τους, την ψυχολογία τους.
Από τη μνημειώδη χαμένη ευκαιρία του Σαμάτα που δεν κατάφερε να κάνει τελική προσπάθεια σε κενή εστία, μέχρι το αμαρκάριστο σουτ του Τόμας (του άλλου φορ της ομάδας) από το σημείο του πέναλτι που κατευθύνθηκε στα πουλιά.
Τελικά ήταν ο Τάισον που έκοψε κλήση στα τριπλοπαρκατισμένα στο 71’ και κάπου εκεί το έργο τελείωσε. Το γκολ του Μπάμπα στο 92’ ήταν απλά η υπενθύμιση για το πώς βρίσκεις δίχτυα με πλάτη στην εστία και σεντερφορίσια κίνηση. Αφού δεν το κάνουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, ας τους το δείξει ο Γκανέζος.
Από εκεί και πέρα, χάρμα οφθαλμών κάθε χάιδεμα της μπάλας από τον Κωνσταντέλια, σταθερά επιδραστικός – και σε περισσότερα μέρη του γηπέδου πλέον – ο Μεϊτέ, κομβικοί οι Τάισον και Μπάμπα.
Όσο για τον Σαμάτα; Όσο προχωρά ο χρόνος, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι παίζει τον ρόλο του τρολ στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Ποιον τρολάρει δεν έχω καταλάβει βέβαια…
