Μόνο ο ίδιος ο ΠΑΟΚ μπορεί να αποφύγει το αδιέξοδο, στο οποίο οδεύει με μαθηματική ακρίβεια. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Δείξε μου μία ομάδα που στο 45ο και το 46ο επίσημο παιχνίδι της σεζόν της δοκιμάζει πράγματα για πρώτη φορά στο γήπεδο και αμέσως θα σου δείξω μία ομάδα που έχει πρόβλημα.
Μία ομάδα που ψάχνει απελπισμένα για λύσεις.
Μία ομάδα που έχει «αδειάσει» και ψάχνει τρόπο να πιαστεί και να βρει απαντήσεις από κάπου.
Στο Ζάγκρεμπ, όταν το παιχνίδι στράβωσε, είδαμε για πρώτη φορά τον Κίριλ Ντεσπόντοφ στο «εννιά», στράικερ, φουνταριστό.
Δεν πήγε καλά. Δεν πήγε καθόλου καλά. Περισσότερο μπέρδεψε, παρά έδωσε λύσεις. Πολύ σύντομα, το πλάνο επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Απόψε, όταν το παιχνίδι με τον Άρη στράβωσε κι αυτό, είδαμε για πρώτη φορά τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς σε ρόλο δεξιού φουλ-μπακ.
Ούτε κι αυτό πήγε καλά. Έμοιαζε με ένα all-in, ό,τι πιο επιθετικό υπάρχει ας μπει μέσα, κι ότι βγει. Δεν βγήκε τίποτα. Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε και πάλι.
Αίφνης, η ομάδα δείχνει άδεια. Άνευρη. Άγευστη. Προβλέψιμη. Χωρίς ενέργεια, νεύρο και ένταση. Χωρίς φαντασία. Χωρίς το απρόβλεπτο. Δείχνει να μην έχει έκρηξη. Παίζει σβηστά.
Όχι μόνο επιθετικά, εκεί που εστιάζουν όλοι. Θυμηθείτε το ανενόχλητο σλάλομ του Σαβέριο ανάμεσα σε τέσσερις βιδωμένους παίκτες, χωρίς να μπουν πόδια, κορμιά μπροστά του.
Οι δεύτερες μπάλες -η παραδοσιακή δύναμη του ΠΑΟΚ- έγιναν δυσεύρετες, το repress που «έπνιγε» τον αντίπαλο χαλάρωσε. Σαν να μην υπάρχουν πόδια.
Το πιο προβληματικό από όλα; Ο ΠΑΟΚ αρχίζει και δίνει έτοιμα πράγματα στον αντίπαλο.
Το πρώτο γκολ στο Ζάγκρεμπ ήταν ένα εύκολο φτηνό λάθος του Γιόνι Ότο, απαγορευτικό για την κλάση και την εμπειρία του.
Το δεύτερο ξεκινά από μία απώλεια κατοχής του Μεϊτέ στα χαφ, που δεν την συνηθίζει και μία κακή αμυντική αντίδραση στο τρανζίσιον.
Το γκολ του Άρη -είναι φυσικά μία κίνηση κλάσης από τον Μορόν- μα ξεκινά από ένα εύκολο «πούλημα» μπάλας από τον Κεντζιόρα, χωρίς κάποια πίεση.
Ο ΠΑΟΚ δεν τα έκανε αυτά σε κανένα σημείο της σεζόν.
Είναι κόπωση πνευματική; Είναι κόπωση σωματική; Είναι ένα κακό φεγγάρι; Είναι σίγουρα μία αλληλουχία πραγμάτων, που φέρνει τον Δικέφαλο με την πλάτη στον τοίχο σε όλους τους στόχους που κυνηγά.
Μία ομάδα που έβαζε γκολ με ευκολία ακόμα κι αν έδενες τα μάτια των παικτών του, αίφνης μετρά τέσσερα κολλητά ημίχρονα που δεν απείλησε καν. Τέσσερα ημίχρονα που ο αντίπαλος δεν την ένιωσε.
Τέσσερα ημίχρονα που σπαταλήθηκαν στο ίδιο ληθαργικό τέμπο, σε μία κολλημένη δευτέρα στο κιβώτιο που αγκομαχά στην ανηφόρα.
