Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Μέχρι την επόμενη… Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος
Η Τούμπα. Ένας ηφαιστειογενής χώρος με απόκρυφες σεισμικές δονήσεις στα έγκατά της.
Η Τούμπα. Ένας μυστικιστικός τόπος, με ανεξήγητα ενεργειακά πεδία, στο αέρα της.
Η Τούμπα. Μία χοάνη συναισθημάτων, ελπίδας, τρέλας, οργής, φωνής, απόγνωσης, απελπισίας, πίστης, λατρείας.
Η Τούμπα. Ένα τσιμεντένιο καμίνι που μπορεί να λιώσει ακόμα και τα μέταλλα με το πιο ψηλό σημείο τήξης.
Η Τούμπα. Μία γιγάντια τάφρος, που μπορεί να καταπιεί και να (εξ)αφανίσει όποιον την υποτιμήσει.
Η Τούμπα. Ένας… καζάνι που εισπράττει τον ατομικό φόβο, την αμφιβολία, το άγχος, την ανασφάλεια την και μεταβολίζει σε γενναιότητα, ανδρεία. Σε μία ανεξήγητη πίστη ότι η ουτοπία του ονείρου δεν είναι ανέφικτη.
Η Τούμπα. Ένας μέρος που αν συγχρονίσει τις τους παλμούς, τις φωνές, τις ανάσες, την οργή, τον θυμό, την ορμή, θαρρείς πως είναι ένα πανίσχυρο φυσικό φαινόμενο που παρασύρει τα πάντα στον διάβα του.
Η Τούμπα, αυτό το παμπάλαιο, γηρασμένο, ρυτιδιασμένο γήπεδο, τα τσιμέντα το οποίου έχουν νοτίσει από δάκρυα, καημούς, ένδοξους αποκλεισμούς, καταστροφές, απόγνωση, απελπισία.
Η Τούμπα, ένα μέρος που δεν είχε ζήσει ποτέ του κάτι ανάλογο.
Απόψε της έμελλε να φορέσει τα καλά της, τα γιορτινά της,. Απόψε της έμελλε να γίνει ο ομφαλός της γης.
Αυτή ήταν μία Τούμπα από τα παλιά. Από τα πολύ παλιά. Από τότε που δεν υπήρχαν ζωντανά παιχνίδια, συνδρομητικά, ηλεκτρονικά εισιτήρια, κινητά, κάμερες και γούνες.
Ήταν μία Τούμπα που την έζησαν μόνο κάποιοι… παλιοί. Ένα μέρος τόσο καθηλωτικό που μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να σε παραλύσει, να σε κάνει να παρακαλάς να τελειώσει το μαρτύριο.
Η Τούμπα που μπορούσε να ανατρέψει κάθε αποτέλεσμα.
Η Τούμπα που ήταν μια πυρακτωμένη κόλαση για κάθε αντίπαλο.
Η Τούμπα που έτρεμε συθέμελα από την προθέρμανση.
Η Τούμπα με τις άναρθρες κραυγές της.
Η Τούμπα που έτρεμαν όλοι.
