Το βράδυ της 31ης Μαρτίου δεν εξελίχθηκε και πολύ ρόδινα για την Τουρκία. Ειδικότερα για την πλευρά του πολιτικού Ισλάμ, τον Ερντογάν, το κόμμα του, αλλά και τους επώνυμους υποστηρικτές του.
Την ώρα λοιπόν που ο ισχυρός άντρας της γείτονος χώρας βιώνει την πανωλεθρία στις αποψινές δημοτικές εκλογές, χάνοντας μέχρι και την Κωνσταντινούπολη από τους Κεμαλιστές της Αντιπολίτευσης, ένας πιστός του φίλος άνοιγε τη δική του κερκόπορτα.
Ο Φατίχ Τερίμ – ο Ερντογάν τον είχε συγχαρεί όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό – έγινε μάρτυρας μιας σύγχρονης έκδοσης του “Εάλω η Πόλις”, μια πόλης και ενός γηπέδου που ο ΠΑΟΚ έχει συνηθίσει να αλώνει το τελευταίο διάστημα. Μιας ακόμα πρωτεύουσας που υποδέχθηκε με ένα αισχρό πανό τη συμπρωτεύουσα. Δεν ήξερε όμως ότι αυτός που θα αφήσει την πόρτα ανοιχτή, θα ήταν ο δικός της στρατηγός, ο δικός της «αυτοκράτορας».
Ο Δικέφαλος και ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έστησαν την ασπρόμαυρη σημαία στο κέντρο του γηπέδου και άφησαν τα επαίσχυντα κορεό της εξέδρας να ψάχνουν τον συγχρονισμό τους. Αυτόν που έψαχνε και η ίδια η ομάδα τους στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης.
Το γρήγορο γκολ του Ντεσπόντοφ ήταν η πιο άμεση τιμωρία που θα μπορούσε να δεχθεί ο προπονητής του Παναθηναϊκού για το υπερφίαλο συνονθύλευμα που παρέταξε. Το 4-4-2 με αδύναμες πλευρές ήταν αυτό που εκμεταλλεύτηκε ο ΠΑΟΚ τόσο στο πρώτο του γκολ όσο και στο δεύτερο. Ήταν αυτό που έκανε τούς ίδιους του γηπεδούχους ανήμπορους επιθετικά, χωρίς καθαρές φάσεις και με μια ισοφάριση που δεν ήρθε ως συνέχεια σε κάτι αλλά σα μια πινελιά της στιγμής.
Αυτό που πάντως απήλαυσαν Έλληνες και Τούρκοι ουδέτεροι παρατηρητές, ήταν η συναρπαστική ζωντάνια του ντέρμπι. Απότοκο της μεγάλης διακοπής του πρωταθλήματος, οι 22 ποδοσφαιριστές δεν τσιγκουνεύτηκαν τη εξοικονομημένη ενέργεια που είχαν, έβγαλε όλη τη φρεσκάδα, σε υψηλούς ρυθμούς.
Στην ανάπαυλα, ο Τερίμ άλλαξε την «ταρζανιά» με διορθωτική «ταρζανιά» τριών αλλαγών, επέστρεψε στο ορθολογικό 4-3-3, αλλά το παιχνίδι και οι φάσεις ήταν και πάλι μοιρασμένες.
Ο Λουτσέσκου που επέλεξε να ξεκινήσει το ντέρμπι με Μουργκ και Ντεσπόντοφ δικαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Η ένταση στο ματς έδωσε πόντους βοήθειας στον Αυστριακό, ο Βούλγαρος ήταν σούπερ επιδραστικός μπροστά αλλά αρνητικός στις αμυντικές βοήθειες.
Αυτό ήταν και το πρώτο που διόρθωσε ο Ρουμάνος (μετά την αναγκαστική αλλαγή του ημιχρόνου με τον Νέσμπεργκ) στο 60’, όταν όλα πλέον έπρεπε να γίνουν πολύ πιο προσεκτικά. Ο Αντρίγια έκανε τη δουλειά του, ο Ότο βρήκε επιτέλους κάποιον να τον στηρίζει στην πλευρά. Το κέντρο έμεινε αναλλοίωτο, κάτι που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αλλά τελικά δε φάνηκε γιατί ο αρνητικός Σβαμπ πήρε την ανιούσα στο τελευταίο μισάωρο.
Έτσι, έμενε η σημειολογική παρουσία και η κομβική ενέργεια επανόρθωσης του Σαμάτα στο γήπεδο που «κατέρρευσε». Ο Τανζανός είδε δυο χέρια να του κόβουν το δρόμο προς τα δίχτυα μετά από σεντερφορίσια αποφασιστική κίνηση. Το ένα ήταν του τερματοφύλακα, το άλλο του Παλάσιος. Φευ. Δεν έδιωξε την κατάρα σε πρώτο βαθμό αλλά έφερε το 1-3 με πέναλτι. Κάπου εκεί, η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη και η τουρκική γεωπολιτική πανωλεθρία ολοκληρώθηκαν.
ΥΓ. Στα όρια του εξωπραγματικού ήταν τα κατορθώματα του… ξανθού μάγου Μπράντον Τόμας. Πέρα από την ενέργεια “Ρομπέρτο Κάρλος” σε όλη την αριστερή πλευρά που έφερε το 0-1, πέρα από την ιδανική τοποθέτηση για το δικό του 1-2, ο Ισπανός έμοιαζε… τηλεμεταφέρεται από περιοχή σε περιοχή, από σημείο σε σημείο του γηπέδου. Πρώτος στην άμυνα, πρώτος και στην επίθεση.
