Στο πρόσωπο του Στέφαν Σβαμπ, ο ΠΑΟΚ έχει βρει κάποιον που δεν φοβήθηκε ποτέ την ευθύνη. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η ετυμηγορία από την… εκκλησία του Δήμου που είχε στηθεί στην Τούμπα ήταν ομόφωνη, εκφράστηκε διά βοής: «Άλι Σαμάτα! Άλι Σαμάτα!». Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε τα ντεσιμπέλ γίνονται και πιο διαπεραστικά. «Άλι Σαμάτα! Άλι Σαμάτα!».
Ο Τανζανός σχεδόν κρύφτηκε από την συστολή. Είναι τέτοια η φτιαξιά του. Δεν έχει συνηθίσει να ακούει το όνομα του για καλό λόγο, ήταν κάτι που τον έκανε να νιώσει αμήχανα.
Αυτή τη φορά είχε ταυτιστεί με κάτι καλό. Κάτι χρήσιμο. Ήταν το πιο επιδραστικό, το πιο γεμάτο του παιχνίδι με την ασπρόμαυρη φανέλα -δεν είχε σημασία που δεν είχε βάλει γκολ- είχε κάνει σωστά όλα τα άλλα. Τα μικρά. Τα σημαντικά. Εκείνα που κάνουν χαρούμενους τους συμπαίκτες και τον προπονητή.
Ο Στέφαν Σβαμπ προσφέρθηκε να του δώσει την εκτέλεση, ήθελε να τον ανεβάσει, να τον επιβραβεύσει για αυτή του την εμφάνιση. Μπαίναμε στα χασομέρια το σκορ ήταν 2-1 με την Λαμία, τι μπορούσε να πάει στραβά;
Ο Τανζανός δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά: «είσαι on fire, πάρε εσύ το πέναλτι να σκοράρεις».
Πριν αναλάβει την εκτέλεση, ο Αυστριακός έριξε και μία ματιά στον πάγκο. Ο Λουτσέσκου ήταν ξεκάθαρος. Η ιεραρχία, πάνω από όλα. Ο Σβαμπ πήρε φόρα, κρύο αίμα, πλαϊνό δίχτυ, 3-1, πάμε για το επόμενο.
Δεν είναι ακόμα ένας ποδοσφαιριστής. Στην πραγματικότητα, είναι ένα… στέλεχος που απλώς ακόμα φοράει κοντά παντελονάκια και παίζει ακόμα με τα παιδιά. Εν μέσω καραντίνας ξεκίνησε διαδικτυακά μαθήματα στο ανοιχτό πανεπιστήμιο.
Πέρσι ορκίστηκε -μέσω τηλεδιάσκεψης- είναι πλέον πτυχιούχος στο τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων και του αθλητικού μάνατζμεντ.
Δεν είναι ακόμα ένας ποδοσφαιριστής. Ξανά εν μέσω καραντίνας, όταν έπαιζε ακόμα στην Ραπίντ Βιέννης, είχε δηλώσει έτοιμος να δώσει οποιαδήποτε είδους υποστήριξη σε όποιον το ζητήσει:«Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει η νευρική κατάρρευση από την καραντίνα. Δεν είμαι τυφλός. Γι’ αυτό και το τηλέφωνο μου είναι ανοιχτό ανά πάσα ώρα και στιγμή σε όλους μου τους συμπαίκτες. Θέλω να ξέρουν ότι όποια στιγμή με χρειαστούν θα είμαι εδώ».
