Ξεκινώντας από μια γενική θεώρηση των φετινών Play Off, της κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα και της συνέχειας που απομένει, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όλα θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Στις λεπτομέρειες κάθε αναμέτρησης, κάθε ημιχρόνου, κάθε στιγμής που φέρνει όσα δε φέρνει χρόνος.
Οι Αμερικάνοι λένε πως «αν δε βγει να τραγουδήσει η χοντρή κυρία, τίποτα δεν έχει τελειώσει», και αυτή η χοντρή κυρία δε βρίσκεται ακόμα ούτε στα καμαρίνια. Έχει μέλλον μπροστά της μέχρι να πιάσει το μικρόφωνο.
Κάθε αγωνιστική είναι κομβική, και ταυτόχρονα δεν είναι. Κάθε αγωνιστική είναι αποφασιστική, και ταυτόχρονα δεν είναι. Κάθε αγωνιστική είναι καθοριστική, και ταυτόχρονα δεν είναι.
Ειδικά στα ντέρμπι μεταξύ των τεσσάρων διεκδικητών του τίτλου, ποτέ δεν ξέρεις πού θα κάτσει τελικά η μπίλια με το σφύριγμα της λήξης. Κάνει κύκλους γύρω από τη ρουλέτα για 90 λεπτά, και εκεί που βλέπεις το νούμερο που πόνταρες, έρχεται το “ζερό”. Ή και το αντίστροφο.
Κάτι ανάλογο παρακολουθήσαμε απόψε στην OPAP Arena. Η εξέλιξη όμως δεν ήταν προφανώς απλά μια υπόθεση συγκυριών. Η μπίλια δεν κάθισε από μόνη της στο X.
Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να βρεθεί πίσω στο σκορ με δυο γκολ διαφορά σε 50 λεπτά αγώνα μηδενικών σχεδόν φάσεων. Έφταναν μόνο μια γρήγορη, αποτελεσματική, επιθετική μετάβαση και ένα λάθος στα όρια του ακατανόητου από τον Κοτάρσκι.
Ο Δικέφαλος όμως δε διαχειρίστηκε την κατάσταση ανάλογα με προηγούμενα ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν άφησε τα πράγματα στην τύχη τους. Και κυρίως δεν έχασε την ψυχραιμία και την πίστη στον εαυτό του. Αυτά δηλαδή που αγνοούσε επιδεικτικά σε παρόμοιες περιπτώσεις με τον ίδιο αντίπαλο.
Το στιγμιότυπο του κύκλου αγκαλιάς με οδηγίες του Λουτσέσκου στους Σαμάτα-Ντεσπόντοφ-Σάστρε πριν μπουν στο ματς ως αλλαγή στο 60’, ήταν η πρώτη ένδειξη. Για τον ΠΑΟΚ ότι δεν το παρατάει, για την ΑΕΚ για να μην εφησυχάζει στο βάθρο ενός αλαζονικού φαβορί.
Το γκολ του Μπάμπα στο 62’ ήταν αυτό που έσπειρε στους γηπεδούχους την αμφιβολία. Ήταν εμφανές στις εκφράσεις τους, στις αντιδράσεις τους, στις ενέργειές τους. Στα νεύρα, τις διενέξεις, τη συνεχή προσπάθεια για να κερδίσουν χρόνο. Ένα “ρε μήπως;” αιωρούνταν πάνω από το γήπεδο, συμπεριλαμβανομένων των κερκίδων. Με κάτι κολπάκια με την μπάλα προσπαθούσαν να ξεγελάσουν το αίσθημα αγωνίας.
Όταν ο Οζντόεφ έστελνε την μπάλα στα δίχτυα στο 89’, η αμφιβολία παραχωρούσε τη θέση της στον φόβο. Και θα μπορούσε να φέρει ακόμα και τον τρόμο με την κεφαλιά του ίδιου παίκτη στο 94’. Οι “ασπρόμαυροι” έσπειραν την αμφιβολία και θέρισαν φόβο, όχι μόνο για το συγκεκριμένο ματς αλλά και για τη συνέχεια. Για τον σχεδόν δεδομένο (για κάποιο λόγο) τίτλο που έχει η ΑΕΚ στο μυαλό της. Ένα άλλο “ρε μήπως;” ξεπρόβαλε.
Κοντολογίς, όσο πίστεψε ο ΠΑΟΚ ότι μπορεί να ανατρέψει το ματς, άλλο τόσο (την έκανε ο ΠΑΟΚ να) το πίστεψε και η ΑΕΚ. Και οι δυο μαζί σταμάτησαν την μπίλια στην ισοπαλία. Τις μάρκες όμως τις πήρε μόνο ο ΠΑΟΚ…
ΥΓ. Τι κρίμα να μην υπάρχουν οικονομικοί πόροι για μια δεύτερη κάμερα στο γήπεδο που θα μας δείξει ένα άλλο ριπλέι από το υποδειγματικό κοντρόλ του Λιβάι Γκαρσία. Καταραμένη κρίση…
