Ο ΠΑΟΚ ξόρκισε όλους τους δαίμονες του, νίκησε και τον τελευταίο του φόβο. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η ιστορία σκαρώνει καμιά φορά τις πιο ακραίες φάρσες. Εκείνο το ακυρωθέν γκολ του Φερνάντο Βαρέλα στις καθυστερήσεις στοιχειώνει για πάντα τις μνήμες όσων το έζησαν, άλλαξε για πάντα την ένταση, την φύση, το στάτους των αναμετρήσεων τους ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ.
Έκτοτε, τίποτα δεν ήταν όπως πριν, κάθε παιχνίδι μύριζε μπαρούτι, έχει ένα εντελώς διαφορετικό ύφος και ηχόχρωμα.
Συμπτωματικά, σχεδόν σαδιστικά, από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, όποια «αετομαχία» είχε καθοριστικό γκολ στο τέλος, αυτό ήταν ασπρόμαυρο.
Εκείνο το απευθείας φάουλ του Μουργκ σε έναν προημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ.
Ένα γκολ του Κούρτιτς κι ακόμα ένα του Μιτρίτσα στις καθυστερήσεις, πάλι στο ΟΑΚΑ, που μετέτρεψαν το 1-0, σε 1-2.
Το γκολ του Κεντζιόρα στον δεύτερο γύρο, που έκανε το 1-1.
Το γκολ του Οζντόεφ.
Ακραίο.
Αυτό το γκολ του Καυκάσιου από την Ινγκουσετία δεν δίνει τίτλο. Δεν δίνει κάτι χειροπιαστό, τουλάχιστον σήμερα. Προσφέρει όμως κάτι ανυπολόγιστο στον ΠΑΟΚ. Ξορκίζει όλους τους δαίμονες του.
Αυτό το γήπεδο, αυτός ο αντίπαλος, ο τρόπος που παίζει έμοιαζε να είναι για τον συγκεκριμένο Δικέφαλο ότι ο κρυπτονίτης για τον Superman. Ένα μέρος, όπου αίφνης μοιάζει γήινος, τρωτός, ευάλωτος. Ένα άλυτο πρόβλημα. Ένας σπόρος αμφιβολίας. Μία πηγή μουρμούρας και εσωστρέφειας.
Κι ο ΠΑΟΚ έδειχνε να ζει ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Όλοι του οι φόβοι έβγαιναν στο χορτάρι.
Έφαγε το 1-0 ακριβώς με τον τρόπο που φοβόταν. Με ένα γκολ που προήλθε από το ποδοβολητό… καθαρόαιμων που έφυγαν στο ανοιχτό γήπεδο, αυτό που ήθελε να αποφύγει πάσει θυσία.
Έφαγε το 2-0 από ένα εύκολο φάουλ που έδωσε και μία λανθασμένη εκτίμηση του τερματοφύλακα του, που θαρρεί κανείς ότι στο συγκεκριμένο γήπεδο χάνει τις μαγικές του δυνάμεις.
Σχεδόν σε κάθε φάση έτρωγε (ατιμώρητο) ξύλο. Το ματς είχε πάει στην δύναμη, στην παλικαριά, στα σπρωξίδια, στην μαγκιά. Εκεί, ακριβώς που δεν ήθελε να πάει. Εκεί, που (ξέρει ότι) υστερεί.
Όλα έμοιαζαν μάταια, χαμένα, ίδια. Η ΑΕΚ μετρούσε 10 αναπάντητα γκολ απέναντι στον ΠΑΟΚ στο συγκεκριμένο γήπεδο, τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσαμε να δούμε κάτι διαφορετικό.
Μόνο που ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι ο περσινός. Ούτε ο προπέρσινος. Έχει περάσει από φωτιά και αμόνι. Έχει σφυρηλατηθεί. Έχει σκληρύνει.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου εδώ
