Μάλλον δε ζυγίστηκαν πολύ καλά (από όλους μας) τα δεδομένα σχετικά με το ματσάρισμα του ΠΑΟΚ με την Μπριζ. Η περίπου 50ρισια πρόκριση σε επίπεδο κλήρωσης, έφερε μια υπερβολική αισιοδοξία για την πρόκριση, και κυρίως για τους συσχετισμούς δυναμικότητας μεταξύ των δυο αντιπάλων.
Η βελγική ομάδα μπορεί να μην βρίθει εμπειρίας και ποιότητας αλλά έχει εντάσεις και ενέργεια που μπορούν να γονατίσουν τον αντίπαλο. Το physical game των γηπεδούχων έμοιαζε να “καταπίνει” αρκετές φορές απόψε τον Δικέφαλο που δυσκολευόταν να ανταποκριθεί σε μονομαχίες και πίεση. Με άλλα λόγια υστερούσε στη δύναμη που έβγαζαν οι Βέλγοι.
Το σύνολο του Λουτσέσκου υστέρησε αισθητά και στην τελική απόφαση στο τελευταίο 1/3 του γηπέδου. Δε σούταρε, έφτανε, έμπαινε στην περιοχή αλλά δεν απειλούσε ουσιαστικά. Κυρίως ο Αντρίγια χάλασε πολλές από τις προϋποθέσεις που δημιουργούνταν λίγο έξω ή μέσα στο κουτί.
Γεγονός είναι επίσης ότι η πλειονότητα των “ασπρόμαυρων” που αγωνίστηκαν δε βρέθηκε σε καλή μέρα. Με εξαίρεση ίσως τον Σαμάτα που είχε επιτέλους μια κανονική παρουσία και λειτουργία σέντερ φορ, μέσα και έξω από την περιοχή.
Αναιμικό κέντρο με υπερβολικά κακό τον Μεϊτέ, και τον Οζντόεφ να ακολουθεί. Δε βγήκε ούτε η επιλογή Βιεϊρίνια που επίσης άργησε να αντικατασταθεί, ειδικά από τη στιγμή που μπήκε ο Μούσα στο ματς.
Δεν ξέρω αν ο ΠΑΟΚ πρέπει να νιώθει τυχερός με το σκορ ή προβληματισμένος με την απόδοσή του. Ίσως ο συνδυασμός των δυο είναι το κλειδί για τη ρεβάνς της Τούμπας. Εκεί όπου τα δεδομένα αλλάζουν. Εκεί όπου το παιχνίδι της δύναμης που χάθηκε αγωνιστικά απόψε, έχει κι άλλους παράγοντες. Άλλωστε, ως γνωστόν, μεγάλε ΠΑΟΚ η δύναμή σου…
