45 λεπτά αρκούσαν για τον ΠΑΟΚ έτσι ώστε να χάσει μια πολύ σπουδαία ευκαιρία που του παρουσιάστηκε φέτος. Η κλήρωση των προημιτελικών και των ημιτελικών έδινε το δικαίωμα για όνειρα. Ρεαλιστικά όνειρα, όχι αυταπάτες. Να βρεθεί ο Δικέφαλος σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Έμεινε όμως εκτός, χωρίς φυσικά αυτό να αποτελεί εν γένει αποτυχία. Κάθε άλλο. Ας φτάνει κάθε χρόνο σε προημιτελικά και ας αποκλείεται.
Επανερχόμαστε όμως στην αποψινή βραδιά. Το ερώτημα που μένει να αιωρείται είναι αν η Κλαμπ Μπριζ ήταν τόσο ανώτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ, όσο φάνηκε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου της Τούμπας. Αν ο Δικέφαλος δεν έχει λόγους να παραπονιέται. Να στεναχωριέται περισσότερο από όσο επιβάλλει η στιγμή.
Το κακό είναι ότι οι “ασπρόμαυροι” δε το διεκδίκησαν. Δεν το πίστεψαν. Δεν τους άφησε να το πιστέψουν και να το διεκδικήσουν η πλήρης κυριαρχία των Βέλγων στο πρώτο ημίχρονο. Εκεί δηλαδή που κρίθηκαν όλα. Εκεί που η σεμνή τελετή έλαβε πρόωρο τέλος.
Κατ’ εμέ, κομβικό ρόλο σε αυτό έπαιξε αυτό το ρημάδι το μεσαίο 1/3 του γηπέδου. Αυτό το αναθεματισμένο κέντρο στο οποίο κρίνεται η κυριαρχία και ο ρυθμός. Εκεί όπου ο ΠΑΟΚ συνετρίβει απόψε κατά κράτος. Τόσο από πλευρά απόδοσης των δυο χαφ του, όσο και αριθμητικά. Οι τρεις μέσοι του Χάγιεν “κατάπιαν” Μεϊτέ και Σβαμπ. Η ευκολία με την οποία έφτανε η ομάδα τους στην περιοχή του Δικεφάλου ήταν παροιμιώδης.
Η παρέμβαση του Λουτσέσκου θα ήταν η τοποθέτηση ενός τρίτου χαφ εκεί. Κάτι που “φώναζε” από το ματς του Βελγίου. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως αυτό θα έσωζε την κατάσταση.
Οι αλλαγές του Ρουμάνου τεχνικού στην ανάπαυλα ήταν απλά οι δυο της επιθετικής γραμμής. Αυτοί που είχαν αναλωθεί σε ανούσια κουραστικά σπριντ πίεσης στο πρώτο ημίχρονο. Δε θα μπορούσε αυτό να διαφοροποιήσει κάτι. Απλά η Μπριζ έδωσε μέτρα στον αντίπαλο κάνοντας διαχείριση, και συνέχισε να είναι πιο επικίνδυνη με τις αντεπιθέσεις της.
Αφού δεν ευτύχησε ο ΠΑΟΚ να πάρει το πέναλτι στο 60’ λόγω VAR και οφσάιντ, η αναμέτρηση έχασε το όποιο λίγο ενδιαφέρον της είχε απομείνει.
Το κεφάλι παραμένει ψηλά, αλλά επαναλαμβάνω ότι η ευκαιρία ήταν τεράστια. Η μοναδική “ατυχία” για τον Δικέφαλο ήταν ότι πέτυχε την Κλαμπ Μπριζ σε καλή φόρμα με νέο προπονητή. Ας είναι. Τέτοιες μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές προσφέρονται πάντα για γεμάτα συναισθήματα. Τα κρατάμε και πάμε για πρωτάθλημα.
