Ο ΠΑΟΚ που τερμάτισε πρώτος στην κανονική διάρκεια, είναι πια φαβορί για… την 4η θέση! Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Όταν ο ΠΑΟΚ είναι καλός, τότε είναι απολαυστικός. Κάθεσαι και τον χαζεύεις. Όταν είναι κακός, όταν μπαίνει σε εκείνη την φάση που θαρρεί κανείς ότι τον ρουφάει μια αόρατη μαύρη τρύπα, τότε είναι ανυπόφορος. Είναι θλιβερός. Είναι ανήμπορος.
Είναι μία συνθήκη σταθερά επαναλαμβανόμενη, αρχίζει να γίνεται ένα μοτίβο με πολύ συγκεκριμένο χρονικό προσδιορισμό, είναι ένα φαινόμενο που έρχεται εκεί κατά την άνοιξη.
Ιστορικά, αν το δει κανείς, ο Δικέφαλος είναι σταθερά η χειρότερη ομάδα της διαδικασίας των πλέι-οφ. Είτε με τον Ράζβαν, είτε με τον Αμπέλ ή τον Πάμπλο στο τιμόνι του.
Ο Λουτσέσκου το είπε κομψά με τα αγγλικά του λίγο μετά το τέλος του πονόματου στην Λαμία, «παίζουμε χωρίς ενέργεια, υποφέρουμε να βρούμε πηγές, έχουμε στραγγίξει», η αλήθεια είναι κάπως έτσι.
Εδώ και λίγο καιρό ο ΠΑΟΚ «έσκασε». Είναι άδειος. Τα πόδια των παικτών του είναι βαριά. Δεν μπορεί να πάρει ένα σπριντ. Δεν μπορεί να μεταφέρει την μπάλα γρήγορα. Δεν μπορεί να φτιάξει συνδυασμούς. Δεν μπορεί να απειλήσει. Περιφέρεται στο γήπεδο άσκοπα.
Είναι σαν μία ευθεία γραμμή. Άοσμος. Άγευστος. Ακίνδυνος. Μοιάζει σαν μία ομάδα που πέταξε λευκή πετσέτα.
Στο ποδόσφαιρο αυτό που μένει πάντα είναι η τελευταία γεύση. Κι αυτό το φινάλε δεν αρμόζει σε μία ομάδα που σε μεγάλα διαστήματα της σεζόν έπαιξε ίσως το γοητευτικότερο ποδόσφαιρο της ιστορίας της. Είναι μία εξέλιξη που αδικεί την προσπάθεια, τον κόπο, την δουλειά, τον ιδρώτα που έριξαν όλοι. Την εξέλιξη που είχε αυτό το γκρουπ και την μετατροπή του από μία άμορφη μάζα, σε μία μηχανή που περνούσε πάνω από όλους.
Τι μπορεί να φταίει και αίφνης φαίνεται ότι έσβησαν όλοι οι διακόπτες;
