Λίγους μόλις μήνες μετά την ίδρυση του, το τμήμα ποδοσφαίρου Σάλας του ΠΑΟΚ κατάφερε όχι απλά να ανέβει στη Super League, αλλά να το κάνει ως πρωταθλητής. Ο εξτρέμ του Δικεφάλου, Μιχάλης Σαραπτσής μιλά στη FORZA για τη μεγάλη επιτυχία της ομάδας, αλλά και τα συναισθήματα του».
Τι στιγμές ζήσατε στη Μίκρα;
«Ήταν μια στιγμή που την περιμέναμε εννέα μήνες. Όλοι το είχαμε στο μυαλό μας, όλοι του είχαμε φανταστεί, αλλά όταν έρχεται η στιγμή που το ζεις όλα είναι διαφορετικά. Παίζαμε όλο αυτό τον καιρό για αυτούς τους δύο αγώνες. Το άγχος ήταν μεγάλο, όπως και η πίεση, αλλά τελικά όλα πήγαν όπως τα είχαμε στο μυαλό μας. Ζήσαμε το όνειρο, αυτό που θέλαμε περισσότερο από τον καθένα».
Πως βίωσες την ατμόσφαιρα με την παρουσία του κόσμου, ειδικά στον ημιτελικό που πήρατε και την άνοδο;
«Η συγκυρία με τα γενέθλια του ΠΑΟΚ έκανε ακόμα πιο επιτακτική και… όμορφη τη νίκη στον ημιτελικό που «κλείδωσε» και την άνοδο. Γενικότερα είχαμε και μέσα στη σεζόν κόσμο, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Ήταν πραγματικά φανταστικό να το ζεις από μέσα, βιώσαμε όλοι το όνειρο του επαγγελματία ποδοσφαιριστή, το όνειρο του κάθε ΠΑΟΚτση».
Ολα τα μέλη της ομάδας έκαναν θυσίες. Το αποτέλεσμα ήρθε για να σας αποζημιώσει;
«Θυσιάσαμε όλο αρκετά πράγματα. Το βασικότερο είναι ο χρόνος μας. Αλλά το όνειρο σχεδόν όλων μας ήταν να φορέσουμε αυτή τη φανέλα, που ζυγίζει αρκετά κιλά. Όταν καταφέρνεις να πετύχεις κάτι με τον ΠΑΟΚ, δεν δίνεις καμία σημασία στις θυσίες που έκανες για να βρεθείς εδώ. Ήταν τέτοια η επιβράβευση, που δεν με αφορούσε το τι έπρεπε να θυσιάσω».
Πως μπορεί ένα τμήμα λίγων μηνών, να πετύχει κάτι τόσο μεγάλο;
«Στις αρχές υπήρχαν κάποιες τεχνικές δυσκολίες, απλά πράγματα στην καθημερινότητα, αλλά και το βασικότερο, να μάθουμε ένα νέο άθλημα. Η διαφορά ποιότητας που είχαμε με τις υπόλοιπες ομάδες ήταν εμφανής, μπορεί να μην ξέραμε τη σάλα, αλλά η ποιότητα μας υπήρχε. Ξεπεράσαμε τα προβλήματα, και μετά τον Δεκέμβριο ήμασταν ακόμα καλύτεροι».
Πως πήρες την απόφαση να δοκιμάσεις και να ασχοληθείς με το Φούτσαλ;
«Η διαδικασία μου φάνηκε σαν πρόκληση. Ήξερα το Φούτσαλ, η τεχνική που χρειάζεται με εξίταρε. Επειδή ήταν το όνομα του ΠΑΟΚ, το δοκίμασα, μου άρεσε και πήρε το δρόμο του».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες στο πρώτο διάστημα;
«Το μέγεθος του γηπέδου. Στη Μίκρα έχουμε το μεγαλύτερο γήπεδο της κατηγορίας, αλλά στην Αθήνα κληθήκαμε να παίξουμε σε μικρά γήπεδα, που βοηθούν κυρίως τις ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας».
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα σου;
«Είμαι γυμναστής, η ημέρα μου ξεκινούσε πάρα πολύ νωρίς, στο στούντιο που διαθέτω. Στη συνέχεια, έκανα μια έξτρα προπόνηση, το μεσημέρι είχα ένα κενό, μετά ξανά γυμναστήριο και απευθείας προπόνηση με την ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι η προπόνηση με χαλάρωνε, μου άδειαζε το μυαλό μου από την οποιαδήποτε δυσκολίας της καθημερινότητας. Αν κάνεις κάτι που σε γεμίζει, δεν χρειάζεσαι τον ελεύθερο χρόνο».
