Για να πω την αλήθεια, περισσότερο απορία παρά αίσθημα ασφάλειας μού προξένησε το ξεκίνημα του αποψινού ντέρμπι στην Τούμπα. Ένας ΠΑΟΚ που φανερά επέλεξε να μην πιέσει ψηλά όπως συνηθίζει και όπως ίσως αναμενόταν λόγω της ευρωπαϊκής κούρασης του αντιπάλου. Ένας ΠΑΟΚ που προτίμησε ένα σετ ματς, μια συντηρητική (με την καλή έννοια…) προσέγγιση και μια πιο πνευματική διαχείριση που επιζητά την αποτελεσματικότητα και όχι τις εντυπώσεις.
Το ζήτημα ήταν το πρώτο γκολ. Σε ένα ματς λίγων φάσεων, ήταν επιβεβλημένο ακόμα περισσότερο από ό,τι συνήθως. Αυτό το γκολ που προσεκτικά έψαξε ο Δικέφαλος και του ήρθε στο 26’ για να γίνει πλήρως το αφεντικό του ντέρμπι. Από εκείνο σημείο και μετά, όριζε με μεγαλύτερη διαύγεια και άνεση το ρυθμό, επέλεγε τι πώς θα το πράξει.
Όλα αυτά απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που, απολύτως φυσιολογικά, ήταν πνευματικά μισοάδειος, και άδειαζε ακόμα πιο πολύ όσο τα λεπτά περνούσαν. Κάτι που φάνηκε και από το γεγονός ότι στο δεύτερο μέρος δεν κατάφερε να φτάσει σε κάποια σημαντική φάση πριν έρθει το 93’ και ένα μακρινό σουτ του Όρτα στο δοκάρι.
Ο χειρισμός των καταστάσεων του αγώνα από τον Δικέφαλο σε όλη τη διάρκεια ήταν υποδειγματικός, θα ήταν ακόμα πιο βατός αν ήταν ένα κλικ πιο αποφασιστικός και συγκεντρωμένος ο Κωνσταντέλιας στο πρώτο μέρος στις μπάλες που πήρε στα πόδια του. Τελικά όμως έφτανε μια υπέροχη δική του ενέργεια στο 65’ για να δώσει το μισό γκολ του Αντρίγια και να “σφραγιστεί” η νίκη.
Δεν τίθεται θέμα ότι οι δυο που έσυραν το χορό της γενικής εμφάνισης και της προσωπικότητας που έβγαλε ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο ήταν ο Ζίβκοβιτς και ο Τάισον. Ο Σέρβος έβγαλε όλο το πάθος που είχε μαζέψει στις μέρες της αγωνιστικής απραξίας, έβγαλε τον αρχηγιλίκι που φορά στο μπράτσο, έβγαλε το γκολ και την αποφασιστικότητα που τον χαρακτηρίζει στα φετινά μεγάλα ματς. Από κοντά και ο Βραζιλιάνος έφηβος που έδωσε τη δημιουργία και την εκτέλεση που χρειαζόταν η ομάδα του.
Κοντολογίς, ο ΠΑΟΚ το δούλεψε προσεκτικά και στοχευμένα τις προηγούμενες δυο βδομάδες, ο Λουτσέσκου έδωσε συγκεκριμένες κατευθύνσεις που δικαιώθηκαν, ο κόσμος της Τούμπας ήταν εκεί άγρυπνος φρουρός, ο Ολυμπιακός δεν είχε πνευματικές δυνάμεις να ανταπεξέλθει. Το 2-0 ήρθε δίκαια, πειστικά, ελάχιστα αγχωτικά και, από ένα σημείο και μετά, αναμενόμενα. Ήρθε σχεδόν… νομοτελειακά.
ΥΓ. Δεν υπάρχει πιο καθαρή δεύτερη κίτρινη κάρτα από αυτή του Ποντένσε στο 70′. Του χαρίστηκε όμως και οφείλει να το ξεπληρώσει σε τρεις μέρες…
