Ο ΠΑΟΚ έχει προ πολλού τρυπήσει το ταβάνι του και μόνο ένας εμπαθής, ορκισμένος εχθρός ή εντελώς άσχετος ποδοσφαιρικά περιμένει τα δυο τελευταία ματς της σεζόν για να του το πιστώσει. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος
Ειλικρινά πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι άλλο πρέπει να κάνουν ο Ραζβάν Λουτσέσκου και οι ποδοσφαιριστές του για να κερδίσουν ένα καθολικό, συμπαγές και ειλικρινές χειροκρότημα για την προσπάθειά τους από όλους τους φίλους του ΠΑΟΚ. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, οι συνεπείς υποστηρικτές της ομάδας, στα καλά και τα άσχημα μέσα στη σεζόν, είναι τα παιδιά στο πέταλο, οργανωμένοι ή μη, που είναι πάντα εκεί να δώσουν ενέργεια, ή να αφυπνίσουν την ομάδα με μια ειλικρινή αγάπη. Φυσικά αυτό ισχύει και για όσους στέκονται στο πλευρό της ομάδας από τις υπόλοιπες κερκίδες της Τούμπας!
Της Τούμπας επαναλαμβάνω! Ειδάλλως νιώθεις ότι η ομάδα έχει συνεχώς να δώσει απαντήσεις σε κάποιους που έχουν διαλέξει τον δρόμο της συνεχούς στείρας γκρίνιας, αφ´ υψηλού κριτικής και τοξικής ισοπέδωσης. «Ναι αλλά να δούμε στα ντέρμπι», «ναι αλλά δεν πήρε σέντερ φορ», «ναι αλλά ο Λουτσέσκου παίζει μόνο ένα σύστημα» (στο λόγο μου, αυτό είναι όντως επιχείρημα στα social media), «ναι αλλά ο Σαββίδης δεν είναι στη Θεσσαλονίκη». Εντωμεταξύ αυτό το κύμα μαυρίλας δεν χρειάζεται καν ένα κακό αποτέλεσμα του ΠΑΟΚ. Φτάνει μια επιτυχία ανταγωνιστή του, ή μια μεταγραφή αντιπάλου του.
Τον Γενάρη κάποιοι ζήλευαν τον Παναθηναϊκό που το «ήθελε και το έδειχνε με την αλλαγή προπονητή και τις μεταγραφές και τον Μαξίμοβιτς». Τον Μάιο «ο Μαρινάκης μπήκε μέσα και τα άλλαξε όλα και πήγε στον τελικό του Κόνφερενς ενώ εμείς αποκλειστήκαμε από κάποια… Κλαμπ Μπριζ». Κι αυτό έφερε γκρίνια με τον ΠΑΟΚ 3 ματς από το πρωτάθλημα! Λες και μόλις ο Δικέφαλος είχε αποκλειστεί από τον… Ολυμπιακό!
