Όποιος προσπάθησε να ερμηνεύσει την αγάπη με την λογική, ίσως δεν αγάπησε ποτέ του αληθινά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Δεν το ξέρεις. Δεν το ξέρεις ποτέ, την ώρα που συμβαίνει. Ίσως να το υποψιάζεσαι, να το ψυχανεμίζεσαι, να το φοβάσαι, μα δεν το ξέρεις. Απλώς, εύχεσαι να μην βγεις αληθινός. Εύχεσαι να είναι μία φευγαλέα, άκυρη σκέψη, τι δουλειά έχει η μελαγχολία την ώρα της χαράς;
Εκείνη η ώρα που ξεγλίστρησε σαν άνεμος και έτρεξε παράλληλα με την λευκή γραμμή, εκείνη η ώρα που πήρε το τίποτα και το μετέτρεψε στην αρχή της σημαντικότερης ίσως στιγμής στην ιστορία του ΠΑΟΚ, εκείνη η στιγμή έμοιαζε να ήταν η αρχή του τέλους.
Εκείνη η οργασμική έκρηξη συναισθημάτων, εκείνη η στιγμή της απαράμιλλης δημιουργικότητας, εκείνη η κορύφωση στο γκολ τίτλου του Τάισον από την δική του ενέργεια θα μπορούσε να είναι το γκραν φινάλε.
Θα μπορούσε να ήταν η τελευταία εικόνα του με τα ασπρόμαυρα. Ο τρόπος που θα επέλεγε να τον θυμούνται, η δική του στιγμή αθανασίας, το δικό του αποτύπωμα στην αιωνιότητα (του ΠΑΟΚ).
Θα μπορούσε να είναι ένα άριστo σκηνοθετικά happy end.
Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι εκείνη την στιγμή, όλα ξεδιάλυναν στα μάτια του. Ένιωσε πως η αποστολή του εδώ ολοκληρώθηκε. Τι πιο μεγάλο να υπάρξει από ένα (τέτοιο) πρωτάθλημα;
Τι πιο μεγάλο να υπάρξει από ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε με τέτοιο τρόπο;
Οτιδήποτε άλλο από εδώ και πέρα πιθανώς να ήταν φθορά. Κι εκείνος θα ήθελε να τα αφήσει όλα παραμυθένια, γεμάτα αστερόσκονη.
