Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ και πολλοί φίλοι του είχαν «λυμένο το ζωνάρι» για νέο καβγά με αφορμή την παρολίγον πώληση του Ντέλια.
Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν υπήρχε άνθρωπος του ποδοσφαίρου, φίλος του ΠΑΟΚ κυρίως ή υγιώς σκεπτόμενος Έλληνας φίλαθλος, που να έχει χορτάσει τον Γιάννη Κωνσταντέλια στα μέρη μας. Το ίδιο ισχύει και για μένα, το ίδιο ισχύει και για τον Ιβάν Σαββίδη!
Η συζήτηση για το ενδεχόμενο πώλησής του και πολύ περισσότερο μια απόφαση να φύγει, θα έπρεπε να παρθεί με… μισή καρδιά! Μπορείς να εξετάσεις πολλές παραμέτρους μιας πώλησης, την αθλητική, την οικονομική, την συναισθηματική, αλλά στην περίπτωση του Ντέλια κάθε απόφαση θα ήταν δύσκολη.
Ευτυχώς για τον ΠΑΟΚ, στο τιμόνι υπάρχει ένας οπαδός του, ένας συναισθηματικός άνθρωπος, που πληρώνει όχι μόνο τους επαγγελματίες, αλλά συνολικά την τρέλα του. Και συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, τράβηξε την πρίζα μιας πολύμηνης διαπραγμάτευσης και κράτησε τον μικρό μάγο στην Τούμπα.
Για όσες μέρες χρειάστηκε να υπολογίσει όλες τις παραμέτρους, ο Ιβάν Σαββίδης -επαναλαμβάνω ούτε 20 μέρες απ την κατάκτηση του πρωταθλήματος και ούτε δέκα από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου άλλων 13 εκατομμυρίων- έπρεπε να υποστεί από μια μικρή μερίδα εκ νέου την αμφισβήτηση. Προσέξτε, όχι την κριτική, όχι τον σχολιασμό, όχι την επιθυμία να μείνει το ίνδαλμα μικρών και μεγάλων. Την αμφισβήτηση, αν θέλει και αν μπορεί να παίξει τα ρέστα του για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ!
Λες και υπάρχει άνθρωπος που θα κερδίσει περισσότερο από εκείνον, σε συναίσθημα και χρήμα, με την επίτευξη του στόχου. Και επανέρχομαι σε αυτό που πολλές φορές τελευταία έχω γράψει.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς γεννήθηκαν όλοι εκείνοι που είναι με τα πληκτρολόγια ανά χείρας για να ισοπεδώσουν τις νέες μεταγραφές, την ομάδα στις δύσκολες στιγμές της, τα στελέχη της, μέχρι και τον προπονητή της, αλλά ακόμη και τον Ιβάν Σαββίδη! Δεν ξέρω αν πηγαίνουν γήπεδο και δεν μ´ ενδιαφέρει.
Με νοιάζει πως η γνώμη τους δεν θα συνυπολογίζεται σε σοβαρές αποφάσεις. Γιατί είναι οι ίδιοι που σε κάθε μεταγραφή θα θέλουν έναν ακριβότερο, σε κάθε πώληση θα αισθάνονται… προδομένοι, σε κάθε αύξηση των εισιτηρίων επαναστάτες, σε κάθε ήττα δικαιωμένοι και σε κάθε νίκη… εξαφανισμένοι!
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Κώστα Βασιλόπουλου πατώντας εδώ
