Η συμφωνία του ΠΑΟΚ με τον Μαντί Καμαρά κρύβει ποδοσφαιρικές, αλλά και σημειολογικές προεκτάσεις. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ο Μακιαβελισμός δεν του κάνει, δεν είναι μέσα στην κοσμοθεωρία του, μα καμιά φορά είναι μία αξιακή ποδοσφαιρική αλήθεια: «τους αντιπάλους σου είτε πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου είτε να τους εκμηδενίζεις».
Ετούτον εδώ δεν μπόρεσε ποτέ να τον εκμηδενίσει. Κι όχι, δεν έχει να κάνει με νίκες, ήττες, τρόπαια, γκολ, ασίστ, δεν έχει να κάνει με τίποτα από όλα αυτά.
Ήταν ένας μόνιμος μπελάς μέσα στο κεφάλι του. Ένα μόνιμο πρόβλημα. Στο ποδόσφαιρο του Λουτσέσκου υπάρχουν κάποιοι αντίπαλοι που γεννήθηκαν θαρρείς για να το βραχυκυκλώνουν. Ο Μαντί ήταν ένας από αυτούς.
Μία ενεργειακή βόμβα. Ένας σούπερ ενοχλητικός τύπος που με τα τρεξίματα, την πίεση, την δύναμη του, κατέστρεφε τον βασικό πυλώνα του ποδοσφαίρου του: την πρώτη μπάλα.
Ο Μαντί δυσκολεύεται να μπει σε πάσης φύσεως καλούπια: τακτικά, γνωστικά, συμπεριφορικά. Κι αυτό τον έκανε πάντα ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο -όχι μόνο μέσα στο γήπεδο. Ο Λουτσέσκου μισεί τους αντιπάλους που δεν μπορεί να «ζυγίσει», να αποκωδικοποιήσει, να προβλέψει.
Αν θα διάλεγε έναν παίκτη του Ολυμπιακού, που δεν θα ήθελε πια ως αντίπαλο θα ήταν εκείνος. Αυτό το ζήτημα, τακτοποιήθηκε πια. Εξάλλου: «τους αντιπάλους σου είτε πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου είτε να τους εκμηδενίζεις».
Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα του, ο Αφρικανός μέσος χαρακτήρισε τον Ολυμπιακό ως «ναό γνώσης». Καθόλου τυχαίες λέξεις.
Ο Μαντί πήγε στον Ολυμπιακό ως ατόφια πρώτη ύλη. Όχι, μόνο ποδοσφαιρικά. Ανθρώπινα.
Εντάχθηκε στον οργανισμό του σε ηλικία 21 ετών εντελώς άγουρος, αδιαμόρφωτος, αγνός, παρθένος από βιώματα και εμπειρίες.
Αν τον ψάξεις καλύτερα, θα καταλάβεις το γιατί. Κοιμήθηκε για πρώτη φορά σε κρεβάτι με στρώμα τέσσερα χρόνια νωρίτερα -στα 17 του, όταν η Αζαξιό τον έφερε στην Κορσική για δοκιμαστικό.
Σχολείο δεν πήγε. Οι γνώσεις του όλες από την ζωή είναι εμπειρικές. Μεγάλωσε σε ένα παράπηγμα, μία παράγκα από ελενίτ, ευάλωτη σε όλα τα καιρικά φαινόμενα.
Κουβαλά -ακόμα και σήμερα- μία παιδική αθωότητα, έναν αυθορμητισμό, μία άγνοια κινδύνου. Στην διαδρομή του εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους, πίστεψε σε παχιά λόγια και παρασύρθηκε σε αδιέξοδα μονοπάτια.
Παραμένει όμως ένα μικρό παιδί σε σώμα μεγάλου. Πολλές φορές μοιάζει δυσνόητος, σε κάνει να πιστεύεις ότι ζει σε ένα δικό του σύμπαν, με διαφορετικούς κανόνες, χωρίς πίεση, άγχος, «πρέπει».
