Αυτός ο αποκλεισμός από την Μάλμε είναι τόσο σκληρός, που μοιάζει με τραύμα που θα κάνει πάρα πολύ καιρό για να επουλωθεί. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Πριν από ακριβώς 86 βράδια η κεφαλιά του Καρίμ Ανσαριφάρντ διέγραψε μία σαδιστική πορεία -κάποιοι σε κλάσματα του δευτερολέπτου είδαν την ζωή ολάκερη να ξετυλίγεται σαν κινηματογραφικό φιλμ στα μάτια τους – και πέρασε ξυστά, δίπλα από το δοκάρι.
Ήταν ο τελευταίος κόκκος πριν αδειάσει από άμμο η κλεψύδρα, ήταν θαρρεί κάποιος μία ανωμαλία στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΟΚ που ήταν γεμάτος από οδυνηρές τραγωδίες στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αυτή τη φορά, ο σύλλογος επανήλθε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Σημειολογικά, συνέβη Τρίτη και 13, μία ημέρα που οι προληπτικοί θέλουν να την βλέπουν να περνάει, χωρίς να χρειάζεται να σηκωθούν καν από το κρεβάτι.
Τύχη ή ατυχία; Τίποτα από τα δύο. Ας το πούμε άλλη μία φορά: Την τύχη ή την ατυχία την δημιουργείς μόνος σου. Είναι αποτέλεσμα χιλιάδων εύστοχων ή άστοχων επιλογών που έχουν ήδη γίνει στο παρελθόν, όχι μιας «φανταστικής» Θεάς που χαμογελάει μεροληπτικά σε κάποιον.
Είναι οδυνηρό, είναι σκληρό, είναι ανυπόφορο, πονάει περισσότερο από το αλάτι στην πληγή. Είναι ένα από αυτά τα τραύματα που δεν επουλώνονται ποτέ, υπάρχει και θα υπάρχει εσαεί σαν κηλίδα στην ψυχή, αλλά δεν είναι άδικο.
Η Μάλμε φαινόταν ότι είχε σπαταλήσει κάθε ικμάδα. Απειλούσε μόνο με γιόμες. Τα πρόσωπα των περισσότερων παικτών της είχαν γίνει κατακόκκινα από την ζέστη και την υγρασία. Το ρολόι σημάδευε το τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και ΠΑΟΚ είχε κερδίσει κόρνερ. Εκεί, κλειδώνεις για πάντα την μπάλα στο σημαιάκι, περιμένοντας το τελευταίο σφύριγμα. Ει, δυνατόν με κάποια τεχνητή ένταση, με καθυστέρηση, με πονηριά, με ό,τι έχεις.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
