Ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ από τη Μάλμε δε θα ήταν τόσο οδυνηρός αν δεν είχε στην εξέλιξή του τα χαρακτηριστικά αιφνίδιου θανάτου. Το σοκ ενός γκολ σε νεκρό χρόνο, με τον τρόπο που προήλθε και τον τρόπο κατέληξε, γιγαντώνει το αίσθημα κακοτυχίας. Φουντώνει τη σκέψη μιας πεταμένης στα σκουπίδια μεγάλης ευκαιρίας. Χτυπάει στα νεύρα, πληγώνει πνευματικά, επηρεάζει βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα.
Ακόμα κι όταν η συζήτηση έχει ως αφετηρία το “δοκάρι και έξω ή δοκάρι και μέσα”, τα εύκολα συμπεράσματα ελάχιστα θα διαφοροποιηθούν από αυτά ενός κατά κράτος αποκλεισμού. Αν γενικά στο ποδόσφαιρο μετράει μόνο το αποτέλεσμα, σε αυτή τη ναρκοθετημένη ετήσια ευρωπαϊκή προκριματική διαδικασία αποτελεί το Άγιο Δισκοπότηρο. Επιλέγεις το σωστό, πίνεις και προχωράς. Επιλέγεις το λάθος και πεθαίνεις.
Από τότε που η UEFA θέσπισε αυτά τα καλοκαιρινά βασανιστήρια για τις διασυλλογικές διοργανώσεις της, τυφλοί έχουν δει, κουφοί έχουν ακούσει, κουτσοί έχουν περπατήσει, πεθαμένοι έχουν αναστηθεί. Και το αντίστροφο βεβαίως.
Όσο και να ζορίζουμε το μυαλό μας για το τι πήγε στραβά και τι όχι, για το ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας ή της αποτυχίας, όλες αυτές οι διπλές αναμετρήσεις έχουν χαρακτήρα ζαριάς. Άλλοτε με λίγο πιο safe όρους, άλλοτε με αντιπάλους που ξέρουν καλύτερα να τα “κολλάνε”.
Αυτό το ιδιότυπο ποδοσφαιρικό μπαρμπούτι συνίσταται από διάφορες παραμέτρους που δύσκολα μπορείς να ελέγξεις και να καθορίσεις.
Ξεκινώντας από τα βασικά, είναι στατιστικά επιβαρυντικό να έχεις μπροστά σου τρεις προκριματικούς γύρους, τρία ζευγάρια αγώνων με τρεις διαφορετικές ομάδες, προκειμένου να φτάσεις στη γη της επαγγελίας. Εδώ το “επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς” δεν βρίσκει εφαρμογή. Σκόνταψες, έπεσες, του χρόνου πάλι με τον κηδεμόνα σου.
Επίσης, ακόμα κι αν το κλαμπ έχει μια ικανοποιητική βαθμολογία στο ranking της UEFA, πάντα μέσα στο κλουβί της κληρωτίδας θα υπάρχει ένα (ή και παραπάνω) μπαλάκι με το χαρτί ενός απευκταίου αντιπάλου. Όσο ισχυρός κι αν προβάλεις στα γκρουπ δυναμικότητας, η τύχη παίζει το ρόλο της. Χρειάζεται κι εδώ μια καλή ζαριά.
Η πιθανότητα μια βορειοευρωπαϊκής ομάδας γυρνοβολά πάντα εκεί. Μια ομάδα με ρυθμό 15-20 επίσημων αγώνων (όπως για παράδειγμα η Μάλμε), ολοκληρωμένη, δουλεμένη, στημένη. Πώς μπορείς να αντιπαραθέσεις ετοιμότητα σε αυτήν την περίπτωση; Ακόμα και φέτος που οι Πρωταθλητές Ελλάδας κράτησαν το 95% του υλικού τους, έπρεπε να το ξαναβρούν σχεδόν από την αρχή. Δεν είναι συνέχεια του προηγουμένου, δυο μηνών πριν και ενός μήνα διακοπών.
Πόσο έτοιμος θα μπορούσε να ήταν ο ΠΑΟΚ ή οποιαδήποτε άλλη ίδιου βεληνεκούς ομάδα αυτήν την περίοδο; Ελάχιστα, ίσως και καθόλου από ότι είναι τώρα. Αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός για έναν ελληνικό σύλλογο να ολοκληρώσει τις μεταγραφές του τον Ιούνιο. Να έχει πλήρες ρόστερ. Κι αν ακόμα ιδανικά το πετύχει, είναι επίσης αδύνατον να παρουσιάσει αγωνιστική εικόνα Νοεμβρίου τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Δε γίνεται ούτε επιστημονικά, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά, ούτε ποδοσφαιρικά.
Οπότε φτάνουμε ξανά στο ζήτημα του timing. Ποιον έχεις αντίπαλο και πότε τον έχεις αντίπαλο. Πριν καμιά 25ρια χρόνια, στην αρχή τη σεζόν, ο Δικέφαλος είχε αποκλείσει την Άρσεναλ που μερικούς μήνες μετά κατέκτησε το νταμπλ στην Αγγλία. Έριξε τη ζαριά του, έφερε εξάρες. Κάτι που αποκλείεται να γινόταν τον Οκτώβριο, τον Δεκέμβριο ή τον Μάρτιο. Όσο κι αν κουνούσε τα ζάρια.
Τι θα μπορούσε να λειτουργήσει ενδεχομένως ευεργετικά φέτος για την ομάδα του Λουτσέσκου; Να είχε τηρήσει το λόγο του ο Μεϊτέ και να υπήρχε ένας κόφτης ήδη μπολιασμένος με τους υπόλοιπους. Ίσως να τελείωνε νωρίτερα και το θέμα Κεντζιόρα. Μέχρι εκεί.
Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας σε αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει για ένα πρωτάθλημα, για μια πορεία στην Ευρώπη, ίσως για το κύπελλο. Στόχοι διαρκείας κι όχι σπριντ με 2-3 εμπόδια για έναν πλημμελώς προπονημένο.
Πέρσι λέγαμε ότι ο ΠΑΟΚ είχε να ανέβει ένα βουνό τριών προκριματικών για να παίξει στους ομίλους του Conference League. Το ότι το κατάφερε ήταν ένας μικρός άθλος. Φέτος είχε το ίδιο έργο σε μια διοργάνωση δυο επιπέδων πάνω. Έριξε τη ζαριά του, ήταν έτοιμος για τις εξάρες. Στο ζάρι όμως, ακριβώς κάτω από το έξι είναι ο άσος. Ο κύβος κύλησε λίγο παραπάνω.
Μη γκρινιάζεις που δε σου `ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
ο χαμένος τα παίρνει όλα
Γιάννης Αγγελάκας
