Για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν οι νεαροί συμπαίκτες του μίλησε ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Ρονάλντο αποκάλυψε μία άγνωστη ιστορία με τον νεαρό Τζεοβάνι Κουέντα, ο οποίος κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα της Πορτογαλίας, σε ηλικία μόλις 17 ετών.
Το περιστατικό συνέβη κατά την άφιξή των Πορτογάλων διεθνών στο Cidade do Futebol, εν’ όψει των αγώνων για το Nations League (η Πορτογαλία υποδέχεται την Κροατία την Πέμπτη στο Estádio da Luz της Λισαβόνας και τρεις ημέρες αργότερα θα αντιμετωπίσει την Σκωτία στο ίδιο γήπεδο).
«Πολλοί από αυτούς ντρέπονται να μου μιλήσουν. Μόλις ανέβαινα στο δωμάτιό μου, είδα τον Κουέντα και τον πλησίασα, αλλά είδα ότι ήταν λίγο αμήχανος. Οποιος με γνωρίζει ξέρει ότι στην εθνική ομάδα είμαι πάντα ο μεγαλύτερος αδελφός, ακόμη και ο πατέρας κάποιων. Η βοήθεια στην ενσωμάτωσή τους είναι θεμελιώδης, κι εγώ έζησα το ίδιο πράγμα. Η ομάδα είναι μια οικογένεια και όταν έρχεται κάποιος, είναι πάντα πλεονέκτημα για το μέλλον».
Οσον αφορά στους επικριτές, αλλά και στο μέλλον του, ο CR7, σχολίασε: «Η κριτική είναι καλοδεχούμενη, αφού χωρίς κριτική, δεν υπάρχει εξέλιξη. Αυτό που νιώθω είναι ότι αυτήν την στιγμή, συνεχίζω να είμαι ένα πλεονέκτημα για την ομάδα. Όταν νιώσω ότι δεν είμαι προτέρημα, θα φύγω πρώτος και θα πάω με ήσυχη τη συνείδησή μου, όπως πάντα. Ξέρω τι είμαι, τι κάνω και τι θα συνεχίσω να κάνω.
Πάντα, μέχρι το τέλος της καριέρας μου, θα σκέφτομαι ότι θα είμαι βασικός. Ανέκαθεν σεβόμουν τις αποφάσεις των προπονητών. Όχι πάντα, αλλά αυτό συνέβαινε γιατί μου συμπεριφέρθηκαν άσχημα. Όποτε υπάρχει επαγγελματική ηθική, θα σέβομαι πάντα τους προπονητές. Οταν έλθει αυτή η στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα είμαι ο πρώτος που θα κάνω το βήμα.
Αυτή θα είναι μια πολύ προσωπική απόφαση και θα είναι πολύ δύσκολη. Θα είναι μια φυσιολογική απόφαση, όπως έκαναν και άλλοι παίκτες, όπως ο Πέπε, που έκανε εξαιρετική καριέρα, που είναι παράδειγμα για όλους μας και που έφυγε από την μπροστινή πόρτα. Έτσι μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα, να βγαίνουμε από την εξώπορτα με χαρά και όχι με λύπη.
Τα τελευταία χρόνια αυτό που με συγκινεί είναι η χαρά που έχω ακόμα στις προπονήσεις και τους αγώνες. Για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Μερικές φορές θα σκοράρεις, μερικές φορές όχι, είναι μέρος της ζωής».
