Είναι μία από τις λίγες φορές κατά την οποία η κριτική, που δέχεται η ΠΑΕ ΠΑΟΚ από τον κόσμο της, έχει ουσιαστικό υπόβαθρο. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακόβουλη ή υπερβολική.
Για την παταγώδη αποτυχία των Πρωταθλητών Ελλάδας να εντάξουν ένα ακόμα δεξί στόπερ στο ρόστερ πριν τη λήξη της διορίας για την ευρωπαϊκή λίστα, ίσως υπάρχουν αιτιολογίες αλλά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Μετά τη ροή γεγονότων της περσινής σεζόν για τη συγκεκριμένη θέση, ο χρόνος αντίδρασης ήταν άπλετος. Ένας Κεντζιόρα που μεταφέρθηκε στο κέντρο άμυνας και έβγαλε τον βιονικό του εαυτό για να αντέξει, ένας Εκόνγκ που τραυματίστηκε σοβαρά με μια αντιεπαγγελματική συμπεριφορά που τον έθετε ουσιαστικά εκτός ομάδας. Σχεδόν εννιά μήνες καταγραφής ενός κενού που δεν καλύφθηκε ποτέ. Και έγκυος να ήταν, θα είχε γεννήσει. Τελικά ο τοκετός απέτυχε, και… γκαστρώθηκαν όλοι οι υπόλοιποι.
Η άνεση προεργασίας μετατράπηκε σε αναζήτηση Πρωταθλητών ενόψει Champions League, το προσεγμένο διαθέσιμο μπάτζετ σε ένα πιο γεμάτο ταμείο. Δεν είναι όμως τα λεφτά. Ποτέ δεν ήταν αυτό στον ΠΑΟΚ. Ήταν η πολλάκις καταγεγραμμένη δυσκαμψία της μεταγραφικής διαδικασίας στο κλαμπ. Ακόμα και αυτή όμως, δεν μπορεί να βρει πολλά πατήματα για να σταθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όταν σπαταλάς άγονα το χρόνο, όταν πλέον φτάνεις στην τελική ευθεία οριστικοποιώντας αποχωρήσεις, όταν έρχεται το μη περαιτέρω, υποθέσεις σαν αυτή του Χατζηδιάκου (ή ακόμα και του Βιετέσκα) θα σε τιμωρήσουν. Θα σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα.
