Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορείς, όσο και να θέλεις να τα προσπεράσεις και προσωπικά πολύ το χαίρομαι.
Ξεκινώντας από την αγωνιώδη προσπάθεια των γνωστών κύκλων να πλήξουν τον ΠΑΟΚ και να του στείλουν μήνυμα ότι, ξέρεις, μη χαίρεσαι που η ΕΠΟ άλλαξε και υποτίθεται το πάρτι με την παραδιαιτησία μας τελείωσε γιατί εμείς συνεχίζουμε το… θεάρεστο έργο μας. Αν δεν το καταλάβατε, αυτοί που χρόνια διαφεντεύουν το χώρο, επιμένουν, αντιστέκονται και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, καταφέρνοντας μέχρι στιγμής να ακυρώσουν τις προσπάθειες της νέας ηγεσίας, που φαντάζομαι ότι αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε (πολύ χειρότερα φαντάζομαι, έτσι δεν είναι Μάκη Γκαγκάτση;).
Δυστυχώς οι ευνοημένοι παραμένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι κι ας τρέφουν κάποιοι αυταπάτες, με τον ΠΑΟΚ να νομίζει ότι τουλάχιστον δεν αδικείται και να κρατά μια στάση αναμονής ή έστω ανοχής, διευκολύνοντας έτσι το έργο του παρασκηνίου που τρίβει τα χέρια του, βλέποντας ότι δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος ή τρόπος να τους αμφισβητήσει δραστικά.
Εκείνος που υψώνει ανάστημα και συνεχίζει το… βιολί του-κάτι που πάντα έκανε άλλωστε-είναι ο Λουτσέσκου, που αναλαμβάνει ακόμη και μόνος του να σηκώσει τη σημαία διαμαρτυρίας, έστω κι αν μετατρέπεται σε κόκκινο πανί για αυτούς, που θίγονται από την ενοχλητική φωνή του Ρουμάνου. Αναμένεται η άμεση αντίδρασή τους, αφού δεν είναι δυνατόν να αφήσουν έναν αυτόνομο και επαναστάτη προπονητή να τους μπαίνει στη μύτη και να τους ερεθίζει σαν ενοχλητικό τσιμπούρι.
Προφανώς και θα μπει σε ενέργεια σχέδιο αποδόμησής του, αναζητώντας τρόπους να τον πλήξουν και να τον αμφισβητήσουν, σε μια προσπάθεια να τον εκθέσουν και να τον μειώσουν στα μάτια της κοινής γνώμης. Δεν υπολόγισαν όμως καλά τα πράγματα, αφού έρχεται ο κόσμος της ομάδας να τους χαλάσει τα σχέδια, προλαβαίνοντας τις εξελίξεις με τη στάση τους απέναντι στον κορυφαίο προπονητή όλων των εποχών.
Στο Περιστέρι η ασπρόμαυρη κερκίδα σύσσωμη αποθέωσε τον Ραζβάν, φώναξε ρυθμικά το όνομά του, τον αγκάλιασε με θέρμη και του έδειξε επιτέλους ότι τον νιώθει κομμάτι δικό της πλέον. Ίσως αυτή η αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς του προπονητή να έπρεπε να συμβεί πολύ νωρίτερα (με την καθυστέρηση να οφείλεται προφανώς στην αλλεργία του Ρουμάνου σε κάθε μορφή λαϊκισμού), αλλά ποτέ δεν είναι αργά και όταν η δικαίωση έρχεται, δεν μπορεί παρά να την απολαμβάνεις. Κυρίως όμως αυτή η αγκαλιά του κόσμου στον προπονητή και η συμπόρευση είναι που ενισχύει αφάνταστα τη θέση του Λουτσέσκου και του δίνουν δύναμη να συνεχίσει να παλεύει με το ίδιο πάθος, σε διπλό ταμπλό, για την αγωνιστική ισχυροποίηση της ομάδας και για την δυνατή φωνή (ακόμη κι αν χρειάζεται να υποκαθιστά και το ρόλο άλλων) απέναντι σε ό,τι έξω-αγωνιστικό εξακολουθεί να παρενοχλεί το έργο τους.
