Η άνοστη γεύση μιας λευκής ισοπαλίας βρήκε το αλατοπίπερό της στον ρυθμό και την ένταση δυο σπουδαίων αντιπάλων που αλληλοεξουδετερώθηκαν. Κανένας από τους δυο δεν μπορεί να πει ότι δεν κυνήγησε τη νίκη, κανείς δεν μπορεί να πει ότι αδικείται κατάφορα από το αποτέλεσμα.
Ο ΠΑΟΚ μπορεί είχε τα πιο καθαρά διαστήματα υπεροχής μέσα στο 90λεπτο, να πρόσφερε περισσότερο και καλύτερο θέαμα σε αυτά, να έφτιαξε συνδυαστικά τις ευκαιρίες που είχε, αλλά του στοίχισαν οι τελικές αποφάσεις των μεσοεπιθετικών του. Οι επιλογές ήταν λάθος ή απρόσεκτες ή υπερβολικές ή αφελείς. Κι εφόσον «είμαστε οι επιλογές μας», ο Δικέφαλος οφείλει να δεχτεί την ισοπαλία ως έχει.
Οι Πρωταθλητές Ελλάδας μπήκαν από το ξεκίνημα της αναμέτρησης σε ρόλο οδηγού. Ωραίοι συνδυασμοί και συνεργασίες, μεθοδικές είσοδοι στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ευκαιρίες που δεν αξιοποιήθηκαν. Στο πρώτο μισάωρο ανάγκασαν σε παθητικό ρόλο τους “πράσινους”, οι οποίοι βρήκαν λύση στο αμυντικό passing game για να “σβήσουν” το ρυθμό μέχρι το τέλος του ημιχρόνου.
Αφού το κατάφεραν, στο δεύτερο μέρος πήραν μέτρα στο γήπεδο, έκαναν το ματς πιο ανοιχτό και αμφίρροπο, αλλά ο ΠΑΟΚ συνέχισε να μην μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις στην τελική προσπάθεια.
Οι επιλογές των μεσοεπιθετικών, σε συνδυασμό με το «κενό» των σέντερ φορ, δεν επέτρεψαν στην ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου να βρει το δρόμο προς τα δίχτυα. Όταν επιστρατεύεται ακόμα και ο Σαμάτα, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά εκεί.
Σε ατομικό επίπεδο, πέραν των τελικών επιλογών τους, κανείς από τους γηπεδούχους δεν υστέρησε ουσιαστικά. Δεν έγινε κάποιο σημαντικό λάθος, δεν μπορεί να εκφραστεί παράπονο από την προσπάθεια.
Αν υπάρχει μια ομάδα που νιώθει κάπως μειονεκτικά από το Χ της Τούμπας, αυτή είναι ο ΠΑΟΚ. Λόγω της έδρας και της συνολικής εμφάνισης της ομάδας. Δεν είναι για να μπήξεις τα κλάματα αλλά μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια χαμένη ευκαιρία. Είναι όμως ακόμα πολύ νωρίς…
