Πιο γεμάτο κι από τα τραπέζια στα τσιπουράδικα της παραλίας του Βόλου ήταν το ματς του ΠΑΟΚ στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Η νίκη ήταν το ζητούμενο – αυτή ήρθε εμφατικά – αλλά είχε πολλά γύρω της για να χορτάσουν όλοι. Καινούρια πρόσωπα, διάφορους πρωταγωνιστές, ντεμπούτο, πρωτιές, πέντε γκολ, δυο δοκάρια, αποβολές, χαμένα και εύστοχα πέναλτι, φάσεις, φαλτσοσφυρίγματα.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου προχώρησε σε ένα προσεκτικό φρεσκάρισμα της ενδεκάδας του, αφήνοντας στην άκρη τις μεγάλες αναταράξεις στο βασικό σχήμα. Ο Κόλεϊ πήρε φανέλα βασικού για πρώτη φορά, ο Καμαρά τοποθετήθηκε δίπλα στον Σβαμπ, ο Μουργκ πίσω από τον Τισουντάλι. Ο πρώτος έδειξε να εγκλιματίζεται γρήγορα στο σύνολο και έστειλε αισιόδοξα μηνύματα, ο τελευταίος είχε σημαντική συμμετοχή στο – ανοιχτό κυρίως – παιχνίδι. Μπορεί να μην πήρε τις καλύτερες αποφάσεις στα τελειώματά του για να σκοράρει αλλά έφτιαξε τους υπόλοιπους με κλεψίματα, συμμετοχικότητα στη δημιουργία και μία ασίστ για το 1-3.
Αυτός που έβαλε τις βάσεις για τους Πρωταθλητές Ελλάδας ήταν ο Ντομινίκ Κοτάρσκι, ο οποίος ήταν ο μόνος που δεν αιφνιδιάστηκε στο ξαφνικό “ντου” των γηπεδούχων με το πρώτο σφύριγμα. Ο Κροάτης κατάφερε μέσα στα τρία πρώτα λεπτά να έχει τρεις καθοριστικές αποκρούσεις (η μία σε εκτέλεση πέναλτι) και ουσιαστικά να οδηγήσει στη μετάβαση του ΠΑΟΚ-θεατή στον ΠΑΟΚ-πρωταγωνιστή.
Αυτό έγινε άμεσα, ο Δικέφαλος πήρε τα ηνία και άρχισε να ξεδιπλώνει την ποιότητά του μεσοεπιθετικά. Το 0-1 του Σβαμπ έκανε τα πράγματα απλούστερα, η αποβολή του Φεράρι τα έκανε απλούστατα.
Ο Δικέφαλος βρήκε χώρους, έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο, είχε τη δυνατότητα να πετύχει πολλά περισσότερα γκολ από τα τέσσερα στα οποία σταμάτησε, αν επικρατούσε λίγο παραπάνω ο αλτρουισμός. Αυτός δηλαδή που έφερε τη μαγική τριπλή συνεργασία Τισουντάλι-Τάισον-Μουργκ για το 0-2, αυτός που έφερε το υπέροχο τελείωμα του Τάισον για το 1-3.
Το βάπτισμα του πυρός πήρε και ο Μπακαγιόκο, έστω ως αλλαγή, φανερώνοντας επίσης μια συνοχή με το σύνολο, ένα πρώτο δέσιμο με το υπόλοιπο γκρουπ.
Ο Τσάλοφ από τη μεριά του, με την είσοδο στο παιχνίδι συνέχισε να δείχνει (ίσως περισσότερο από πριν) επηρεασμένος από την αφλογιστία του. Ξεψυχισμένος. Η εξυπνάδα, η αντίληψη και τα αντανακλαστικά του όμως σε μια ανύποπτη φάση έφεραν αυτό που δεν είχε φέρει μέχρι τώρα η αναμφισβήτητη ποιότητά του. Το πολυπόθητο γκολ που χρειαζόταν για να τον ξεκλειδώσει. Το χαμόγελο στα χείλη.
Χαμόγελο στα χείλη έφερε και ο Τσαγκαράκης για άλλους λόγους και σε άλλα σημεία του παιχνιδιού. Ο Έλληνας ρέφερι που είδε πέναλτι το επιθετικό φάουλ στον Καμαρά, που έδωσε πλεονέκτημα και σφύριξε την “παράβαση” μετά το τέλος της φάσης (ο Κουμπαράκης στο VAR ενέκρινε και του είπε “προχώρα”!), που δεν κατάλαβε ότι είχε δώσει δυο κίτρινες κάρτες στον Φεράρι για να τον αποβάλει, που ποτέ δεν έδειξε να έχει τον έλεγχο του αγώνα.
Ο στόχος για τον ΠΑΟΚ επιτεύχθηκε με εντυπωσιακό και πειστικό τρόπο, ο χρόνος μοιράστηκε, παίκτες ενεργοποιούνται ή ξεκουράζονται, το ρόστερ ανοίγει. Η Κωνσταντινούπολη τον περιμένει.
