Τα στραβοπατήματα του ΠΑΟΚ στα ματς με τον Άρη δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Με εξαίρεση το περσινό διπλό-τίτλου στο Χαριλάου, οι Πρωταθλητές Ελλάδας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν, να διαχειρίζονται και να ψυχογραφούν εξαιρετικά λανθασμένα το συγκεκριμένο ματς ειδικών συνθηκών. Κυρίως με τον Ράζβαν Λουτσέσκου στον πάγκο, ή και χωρίς αυτόν.
Δικαιολογίες πάντα μπορούν να υπάρχουν, να προκύψουν ή να “ανακαλυφθούν”. Για μια ακόμα φορά όμως, ο Δικέφαλος φάνηκε να προσεγγίζει πολύ πιο “χαλαρά” την αναμέτρηση σε σχέση την αντίστοιχη προσέγγιση του (συγκεκριμένου) αντιπάλου. Έγινε συνήθεια μια κατάσταση που προφανώς δε φέρνει αποτέλεσμα εντός γηπέδου.
Έδειξε “χαλαρός”, αφελής και ασυγκέντρωτος στις επιθετικές του τελικές ενέργειες, έδειξε “χαλαρός”, αφελής και ασυγκέντρωτος σε διάφορα σημεία του γηπέδου με υπερβολικά (60) λάθη, έδειξε “χαλαρός”, αφελής και ασυγκέντρωτος στις ολιγωρίες που έφεραν το γκολ του Μανού Γκαρθία από εκτέλεση πλάγιου άουτ.
Τι διαφορετικό είχε το αποψινό ντέρμπι σε σχέση με τα προηγούμενα; Ο ΠΑΟΚ δημιούργησε, πίεσε, έφτιαξε φάσεις, έχασε μεγάλες ευκαιρίες, είχε δοκάρια. Μέσα σε όλα δηλαδή, δεν είχε και την τύχη με το μέρος του.
Τι είχε ίδιο το αποψινό ντέρμπι σε σχέση με τα προηγούμενα; Το καθαρό πλάνο του Μάντζιου που επιβραβεύτηκε, με βοηθό την απαραίτητη τύχη που είχε απολέσει ο αντίπαλος του. Συντηρητικό και προσεκτικό στο πρώτο ημίχρονο για να μην παραβιαστεί η εστία του, περισσότερα μέτρα στο γήπεδο και πιο επιθετική νοοτροπία στο δεύτερο, αιφνιδιασμός, ένα γκολ και κλειστή διαχείριση μέχρι το φινάλε.
Δεν αλλάζει κάτι πλέον, οι τρεις χαμένοι βαθμοί καταγράφηκαν, ο μαραθώνιος συνεχίζεται, οι κακές συνήθειες μπορούν να διορθωθούν.
