Μια συνολικά καλή εμφάνιση, οι πολλές τελικές προσπάθειες, οι περισσότερες πάσες, μια μεγαλύτερη κατοχή της μπάλας ή μια θεωρητική αγωνιστική ανωτερότητα, που δε συνδυάζονται όμως από αποτέλεσμα, είναι κάτι που μπορεί να γίνει στο ποδόσφαιρο. Και δικαιολογείται, και συγχωρείται, και ξεχνιέται. Στον ΠΑΟΚ όμως δεν είναι πια αστείο. Στην τρίτη φορά “καίγεσαι”.
Μέσα σε τρεις συνεχείς αναμετρήσεις (Γαλατά, Άρη, Στεάουα), οι Πρωταθλητές Ελλάδας έχασαν έδαφος στο πρωτάθλημα και ράγισαν τον στόχο της Ευρώπης. Κι αν στην Τουρκία, πράγματι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια, κι αν κόντρα στον Άρη μπορεί να έμοιαζε μεταφυσική εξέλιξη, απόψε δεν υπάρχει κάποια υποφερτή δικαιολογία.
Η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου παρουσιάστηκε ξανά αναιμική, αναποτελεσματική, ασυγκέντρωτη. Με ένα ποδόσφαιρο άναρχο, με ποδοσφαιριστές που δείχνουν να έχουν χάσει την πνευματική τους ισορροπία και την αποφασιστικότητα, ένα σύνολο αγνώριστο σε σχέση με αυτά που ξέρουμε και που έχουμε δει ως τώρα.
Οι 27-6 τελικές κόντρα στους Ρουμάνους θα μπορούσε να ήταν μια ωραία παρηγοριά, αν κάποιος δεν παρακολουθούσε το ματς, ή δεν παρακολούθησε τα αμέσως προηγούμενα. Οι τελευταίες επαφές με την μπάλα που θα φέρει το γκολ στερούνται μυαλού, στερούνται χαρακτήρα, στερούνται πίστης και αυτοπεποίθησης.
Κι όταν κάποια στιγμή στραβώσει το πράγμα στα μετόπισθεν και βρεθεί ο ΠΑΟΚ πίσω στο σκορ, μετά η χαλαρότητα συνδυάζεται με το άγχος, με την ευαλωτότητα και τελικά με την αποτυχία.
Δεν ξέρω πού βρίσκεται το μυαλό των περισσοτέρων παικτών, τι τους θολώνει πνευματικά. Σίγουρα όμως ξέρω ότι αρκετοί δε βρίσκονται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση. Παίκτες-κλειδιά που είναι ντεφορμέ και κουρασμένοι.
Ο ΠΑΟΚ χάνει και δεν καταλαβαίνει πώς χάνει. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα και μένει η απορία: “Τι έγινε τώρα; Πώς έγινε αυτό;”. Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν άμεσα από τον κατάλληλο άνθρωπο και με τον κατάλληλο τρόπο.
