Η ομάδα που σκόραρε πέρσι 127 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αίφνης δεν μπορεί να κεντράρει εστία ούτε κατά λάθος. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Κάθε φορά που πλησιάζει αυτή η αποφράδα μέρα της 4ης Οκτωβρίου ένας κόμπος στον λαιμό, δεν σε αφήνει να καταπιείς. Ένα σφίξιμο, ένα ζόρι, μία ασπρόμαυρη Μεγάλη Παρασκευή.
Το πένθιμο σκηνικό από την συμπλήρωση 25 ετών από την ημέρα που «η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνεχίζει παραπέρα» επεκτάθηκε και στο γρασίδι.
Είναι η περίοδος της σεζόν που ο Δικέφαλος έχει ένα μόνιμο μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του. Η περίοδος που αρκεί να τραβηχτεί μία κλωστή, ώστε να ξηλωθεί το μισό πουλόβερ, συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια κάθε χρόνο με τον Λουτσέσκου στον πάγκο. Ένα σερί δύο, τριών, τεσσάρων παιχνιδιών, όπου ότι είναι να πάει στραβά, θα πάει.
Αρκεί ένα ανάποδο αποτέλεσμα για να πειράξει όλο το μυαλό της ομάδας και να το κουβαλάει και στα επόμενα ματς.
Όσοι ξέρουν τάβλι, θα με καταλάβουν. Είναι η φάση που το ζάρι δεν σε θέλει, όπως και να τα ρίξεις ξέρεις ότι το ασόδυο παραμονεύει, την ώρα που αυτός που έχεις απέναντι φέρνει τις εξάρες με κλειστά μάτια. Είναι η στιγμή που σηκώνεσαι και κλείνεις το τάβλι, πρέπει να κάνεις κάτι για να αλλάξει η ενέργεια.
Η στατιστική της UEFA έδειξε 27 τελικές, 13 κόρνερ και μηδέν εις το πηλίκο, παρότι τα XGoals του ήταν 2,26. Οι αριθμοί λένε ότι με αυτές τις τελικές θα έπρεπε να σκοράρει τουλάχιστον δύο γκολ, μα για μία ακόμα φορά η εστία έμοιαζε με κουμπότρυπα.
Η ομάδα που σκόραρε πέρσι 127 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αίφνης δεν μπορεί να κεντράρει εστία ούτε κατά λάθος. Από αυτές τις 27 τελικές, μόνο οι 6 ήταν προς την εστία, όλα τα άλλα ήταν λίγο, πολύ ή ξυστά άουτ.
Κι όμως, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Τα νούμερα δεν αποτυπώνουν το feeling του γηπέδου. Και η αίσθηση που υπήρχε είναι πως όλο το βράδυ να έπαιζε ο ΠΑΟΚ, πιθανότατα δεν θα έβρισκε γκολ επιστροφής, παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα.
