Ο ΠΑΟΚ πρέπει να βρει έναν τρόπο να βγάλει από τα γρατζουνισμένα μυαλά των παικτών του, κάθε εικόνα από το «Ολντ Τράφορντ». Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η μυρωδιά από το «ιερό» του χορτάρι βρίσκεται ακόμα στα ρουθούνια όσων εισέπνευσαν τον αέρα του.
Τα αυτιά βουίζουν ακόμα από την ομοβροντία συνθημάτων -σε βαθμό ηχητικής βίας- που κάλυψαν τα πάντα στο γήπεδο.
Τι κινητά είναι γεμάτα από φωτογραφίες, βίντεο, ενθύμια ζωής. Όλοι όσοι «χιλιόμετρα έκαναν πάλι για την καψούρα τους την πιο μεγάλη» θα πρέπει να κατάλαβαν γιατί το αποκαλούν «Θέατρο των ονείρων».
Διότι εισπράττει την ατομική ελπίδα και την μεταβολίζει σε συλλογική πίστη, σε μία μυσταγωγική τελετή που σε κάνει να ακροβατείς ανάμεσα στην αλήθεια και την παραίσθηση.
Τα λαρύγγια είναι ακόμα γδαρμένα, από μία ανεπανάληπτη οπαδική παράσταση που έκανε τους Άγγλους να αναρωτιούνται φωναχτά μέσω των social media γεμάτοι θαυμασμό για αυτό που αντίκρισαν: «γιατί εξαφανίστηκαν οι ultras από τα αγγλικά γήπεδα;».
Το μυαλό είναι (λογικό να βρίσκεται) ακόμα εκεί. Είναι γεμάτο εικόνες, στιγμές, οπαδικές εμπειρίες που τις διηγείσαι στις επόμενες γενιές.
Το ταξίδι στο Μάντσεστερ, ο συγχρωτισμός του ΠΑΟΚ με τους «κόκκινους διαβόλους» έμοιαζε με ένα όνειρο, με εκδρομή που την καρτεράς μία ζωή, με σημείο αναφοράς στην οπαδική πορεία του καθενός προσωπικά.
Και τώρα; Και τώρα τι;
Πως μπορείς να προσγειωθείς μέσα σε λιγότερο από 72 ώρες στην ελληνική πραγματικότητα;
Πως να συμβιβαστείς με την επιστροφή στην πεζή καθημερινότητα;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου
