Κάτι τέτοια παιχνίδια σαν αυτό του ΠΑΟΚ κόντρα στο Αιγάλεω, συνήθως προσφέρονται για χρησιμοποίηση ποδοσφαιριστών που χρειάζονται χρόνο συμμετοχής, τόνωση της ψυχολογίας αυτών, ατομικές ευκαιρίες για να ξεπηδήσουν και να ενεργοποιηθούν καινούρια γρανάζια στη μηχανή, “ξεκλείδωμα” απόδοσης πιο βασικών μονάδων.
Υπήρχαν περιπτώσεις που όντως άρπαξαν την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε, άλλες περιπτώσεις που ικανοποίησαν την ανάγκη ενός restart, όμως προσωπικά θεωρώ ότι ο καθρέφτης είναι πάντα τα ματς που έχουν νόημα. Τα ματς που καίνε. Εκεί αποδεικνύονται όλα στην πράξη.
Αντίθετα, πιο σημαντικό από την εμφάνιση του Σορετίτε, το χατ τρικ του Τισουντάλι, τις δυο ασίστ του Μουργκ ή την επιστροφή στα γκολ των Μπράντον και Τάισον, ήταν η διάθεση και οι εντάσεις που έβγαλε συνολικά η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου.
Δεν είναι πάντα απλό αυτό κόντρα σε πολύ πιο υποδεέστερους αντιπάλους, σε αναμετρήσεις που δεν κρίνουν τίποτα, και ακόμα περισσότερο όταν το βασικό σχήμα έχει τόσα νέα και ασύνδετα μεταξύ τους πρόσωπα.
Ο τεχνικός του Δικεφάλου ενεργοποίησε μαζεμένα ποδοσφαιριστές που δεν είχαν βρεθεί ποτέ μεταξύ τους. Κι όμως η θέληση μιας συνολικής compact προσπάθειας επικράτησε. Τα διαστήματα υψηλών εντάσεων ήταν αρκετά και μεγάλα, ακόμα και στο φινάλε όταν το σκορ είχε πάρει ήδη διαστάσεις.
Επίσης σε συνολικό επίπεδο, κρατάω ως θετικό και την προσαρμογή της ομάδας σε σχηματισμό 4-4-2. Είναι ένα σύστημα που θα πρέπει να υπάρχει ως εναλλακτική, είναι ένα σύστημα που μάλλον ταιριάζει καλύτερα στον Τισουντάλι.
Ειδικά μνεία, όπως πάντα, στο τοτέμ από την Τανζανία. Ένα κινητό ανθρώπινο ποδοσφαιρικό τρολ που κοσμεί τον ΠΑΟΚ και θα μνημονεύεται ες αεί στην καλτ εκδοχή της μεταγραφικής ιστορίας του κλαμπ.
