Είναι μία άτυπη ιεροτελεστία. Ο δικός τους τρόπος να δηλώσουν την παρουσία σε κάθε γήπεδο όλης της γης. Λίγο μετά το πρώτο σφύριγμα δίνεται το σύνθημα και οι φωνές ενώνονται και γίνονται μία: «Χιλιόμετρα κάναμε πάλι…».
Αυτή τη φορά τα χιλιόμετρα ήταν λίγα, ούτε 100, μα η σημειολογία αυτής της κυριακάτικης «κατάληψης» των Σερρών ήταν πολυεπίπεδη.
Το γήπεδο μύριζε 80’s. Τότε που τα γήπεδα και οι γύρω πολυκατοικίες ήτανε… ζίγκα! Τότε που κανείς δεν ενδιαφερόταν ποιος καθόταν δίπλα του και τι ομάδα υποστηρίζει. Τότε που η ιαχή «γκολ» ήταν απενοχοποιημένη, άσχετα ποια ομάδα του έβαζε.
Το σκηνικό στο πέταλο με εκατοντάδες λευκές και μαύρες σημαίες να ανεμίζουν θύμιζε γιορτή.
Παρουσία, φωνή, θετική ψυχολογία, ούριος άνεμος στα πανιά του ΠΑΟΚ, που πήρε την αύρα από την εξέδρα και την μεταβόλισε σε καλοτυχία και υπέροχο ποδόσφαιρο.
Άραγε να είναι μία απλή σύμπτωση ή ένα μοτίβο που κρύβει αιτίες και αιτιάσεις; Ο Δικέφαλος έφτασε αισίως τις 14 καρτ-ποστάλ από τους φετινούς του προορισμούς.
Ταξίδεψε από τα σύνορα του Αρκτικού κύκλου στο Μάλμε, ως τις όχθες της βαλτικής και την Ρίγα. Από τα χώματα της Πόλης όπου ξεκίνησε η ιδέα του, ως το «Θέατρο των Ονείρων», από τις κοντινές Σέρρες, μέχρι την Τρίπολη, την Λιβαδειά και την Λαμία.
Πουθενά -όπου του επιτράπηκε η παρουσία των οπαδών του- δεν έπαιξε μόνος. Σε όποιο γήπεδο κι αν έπαιξε, έδωσε στον κόσμο του ως αντάλλαγμα κάτι για να θυμάται.
Διαβάστε ολόκληρο το μπλογκ του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
