Η επαφή των επιθετικών του ΠΑΟΚ με τα αντίπαλα δίχτυα, αποτελεί έντονο θέμα συζήτησης από την έναρξη της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Είναι γεγονός πως τα νούμερα για τους Τσάλοφ, Τισουντάλι, Μπράντον, δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που υπήρχαν από τους φορ (επιθετικούς για να είμαι περισσότερο ακριβής) του Δικεφάλου. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Ωστόσο θεωρώ πως το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα των παικτών του ΠΑΟΚ. Η χαμηλή συγκομιδή βαθμών στο πρωτάθλημα, κυρίως όμως στο League Phase του Europa League, οφείλεται στην ανασταλτική και φυσικά στην αμυντική λειτουργία της ομάδας.
Τα 16 γκολ που έχει δεχθεί σε 14 αγώνες πρωταθλήματος (η χειρότερη άμυνα του Big 4), τα επίσης 16 γκολ που έχει δεχθεί σε 11 ευρωπαϊκούς αγώνες (ανεξαρτήτως διοργάνωσης) από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν, ακόμα και το γκολ που δέχθηκε από το Αιγάλεω στον πρόσφατο επαναληπτικό του Κυπέλλου, αποτελούν νούμερα που οφείλουμε να τα λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας.
Το παθητικό των γκολ στο σύνολο των αγώνων, αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για τον ΠΑΟΚ, με τον Ραζβάν Λουτσέσκου στον πάγκο του. Η ομάδα δέχεται 1+ plus σε κάθε της παιχνίδι, γεγονός που έχει εξελιχθεί σε «αχίλλειος πτέρνα» της ομάδας.
Η αποχώρηση του Κουλιεράκη, η μέτρια απόδοση των Λόβρεν και Κόλει που ήρθαν το καλοκαίρι, ο Μιχαηλίδης που προσπαθεί να επιστρέψει σε εμφανίσεις υψηλών προδιαγραφών (θέμα χρόνου πιστεύω) και τέλος η λειτουργεία των μέσων σε συνάρτηση με την απουσία ενός γρήγορου χαφ από το ρόστερ της ομάδας, έχουν δημιουργήσει τη -ομολογουμένως- δυσάρεστη αυτή κατάσταση.
Προσωπικά θεωρώ πως το πρόβλημα μπορεί να λυθεί αν σταθεροποιηθεί ένα σχήμα στην άμυνα και φυσικά με την προσθήκη του χαφ, που τόσο ανάγκη έχει η ομάδα. Ξεκινώντας από την πρώτη παράμετρο, ρίχνοντας μια ματιά στις επιλογές της τεχνικής ηγεσίας, θα διαπιστώσουμε την αναποτελεσματική (όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα) εναλλαγή προσώπων στο κέντρο της άμυνας.
