Έτσι κι αλλιώς, η αναμέτρηση στο Αγρίνιο για τον ΠΑΟΚ είχε τον μεγαλύτερο μέχρι τώρα βαθμό δυσκολίας. Τις περισσότερες πιθανότητες στραβοπατήματος. Ένας αντίπαλος που στην πράξη έχει αποδείξει ότι αποτελεί την πιο καλοδουλεμένη μηχανή εκτός του top-5, μια σκληροτράχηλη έδρα μόνο με κόσμο των γηπεδούχων, μια ομάδα ξεκούραστη και συγκεντρωμένη στη συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Μέσα στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί η κούραση του Δικεφάλου από την ευρωπαϊκή υπερπροσπάθεια κόντρα στην Φερεντσβάρος, οι απρόσμενες απώλειες κομβικών μονάδων που έμειναν εκτός, η διαφοροποίηση της μισής ενδεκάδα σε σχέση με την Πέμπτη, η μέτρια εικόνα της πλειονότητας των παικτών που ξεκίνησαν στο βασικό σχήμα, τα σοβαρά λάθη κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Οι Πρωταθλητές Ελλάδας ουσιαστικά πήραν τον μοναδικό διαθέσιμο δρόμο για το διπλό. Αυτόν της υπομονής. Αυτόν της μίας φάσης. Αυτόν που δε θέλγει αλλά εξυπηρετεί. Βρήκαν τον μοναδικό τρόπο για να αποδράσουν. Με μια στημένη φάση, με ένα γκολ στο φινάλε που δε θα έχει (πολλά) περιθώρια απάντησης.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τους ποδοσφαιριστές που θα έπρεπε να φρεσκάρουν τις δυνάμεις του συνόλου. Χαμένες μονομαχίες και αφελείς αποφάσεις από τον Σβαμπ, λίγα πράγματα και λίγη ουσία από τον Μουργκ και τον Σορετίρε. Δεν πήρε σχεδόν τίποτα από ποδοσφαιριστές που θέλει (και καλώς θέλει) να στηρίξει όπως ο Τσάλοφ και ο Μιχαηλίδης. Για τον τελευταίο δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάποιος νέος επικριτικός σχολιασμός. Το θέμα πλέον είναι ότι φάνηκε να δημιουργείται μια ανασφάλεια στην ομάδα κατά τη διάρκεια του ματς, μια ανασφάλεια που ήθελε τη δική της διαχείριση, πέρα όλων των άλλων.
Με τον Κοτάρσκι να διορθώνει ό,τι διορθώνεται και να σώζει ό,τι σώζεται, ο ΠΑΟΚ έμεινε όρθιος να περπατά σε αυτόν τον μοναδικό δρόμο που προανέφερα. Κι αν δεν τον περπάτησε μέσα από την ευκαιρία του Ζίβκοβιτς στο 80’, τον τερμάτισε με το κόρνερ του ίδιου και την κεφαλιά του Καμαρά στο 87’.
Και ναι, στο τελευταίο σκάρτο δεκάλεπτο είδαμε επιτέλους έναν ΠΑΟΚ να παίζει για το αποτέλεσμα. Να παίζει κυνικά για τη διαφύλαξη της νίκης. Κάτι που έλειπε μέχρι τώρα από την ομάδα.
ΥΓ. Θεωρώ ύψιστη βλακεία τη θεωρία ότι ο Λουτσέσκου με την ενδεκάδα του «έδειξε» ότι ρίχνει το βάρος στο κύπελλο. Για έναν αγώνα κυπέλλου που ουσιαστικά αποτελεί το πρώτο ημίχρονο μιας πρόκρισης (και το δεύτερο θα παιχτεί στην Τούμπα), να “θυσιάσει” ένα καθοριστικό πρωταθληματικό τρίποντο. Μπα…
