Ο ΠΑΟΚ έχασε την πρόκριση, μα θύμισε για πρώτη φορά φέτος την ομάδα που πέρασε πάνω από όλους στα περσινά πλέι-οφ τίτλου. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Την τελευταία φορά που στον ΠΑΟΚ αποφάσισαν να τυπώσουν μαζικά μάσκες για να διαμαρτυρηθούν με αυτό τον τρόπο για μία δικαστική απόφαση, ο αντίπαλος ήταν ο ίδιος.
Ο θεσμός ήταν ο ίδιος. Η εικόνα στο γήπεδο ήταν η ίδια. Ένα σφυροκόπημα, μα η μπάλα να μην μπαίνει.
Το μόνο που άλλαξε, εντέλει, ήταν αυτός που άνοιξε σαμπάνιες μετά το τέλος του πάρτι μασκέ.
Τότε, οι μάσκες με την φιγούρα του Ιβάν Σαββίδη, κρατήθηκαν για τα επινίκια στο τέλος. Αυτές με το πρόσωπο του Ραζβάν Λουτσέσκου εμφανίστηκαν πολύ πριν την σέντρα.
Όλο αυτό το άτυπο τελετουργικό σχεδόν πάντα λειτουργεί συσπειρωτικά για τους ασπρόμαυρους.
Λίγο μετά το τελευταίο σφύριγμα, σχεδόν όλοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ έπεσαν… ημιλιπόθυμοι στο χορτάρι. Τα πόδια τους δεν τους κρατούσαν άλλο.
Για 120 λεπτά τέντωσαν. Στράγγιξαν. Έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν.
Έτρεξαν σαν να μην υπήρχε αύριο.
Έπεσαν με λυσσαλέα τάκλιν, όπου υπήρχε διεκδικούμενη μπάλα.
Λερώθηκαν, μάτωσαν, λύσσαξαν, όργωσαν το γήπεδο, έφαγαν την μπάλα.
Έπαιξαν όσο πιο αρσενικά μπορούσαν, «τραμπούκισαν» ποδοσφαιρικά τον αντίπαλο, δεν μπορούσαν να κάνουν περισσότερο. Δεν γινόταν να παίξουν καλύτερα.
Περιόρισαν έναν σπουδαίο αντίπαλο σε παθητικό ρόλο –μέχρι το δοκάρι του Πινέδα η ΑΕΚ δεν έχει φάση.
Τον «άνοιξαν» ποδοσφαιρικά, έφεραν τους καλύτερους τους εκτελεστές σε θέση βολής και σε συνθήκες που συνήθως βρίσκουν δίχτυα, όμως στο ποδόσφαιρο υπάρχει και αντίπαλος.
Άλλοτε ένα δάσος από πόδια, άλλοτε ο Μπρινιόλι κι άλλοτε η βιασύνη άφησαν την εξέδρα με το «αχ».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ.
