Αν κάποιος μου ζητούσε να επιλέξω μεταξύ νίκης στο Χαριλάου και νίκης επί της Σλάβια, με χέρια και πόδια θα ψήφιζα το δεύτερο. Για να φτάσεις όμως στο δεύτερο, έπρεπε να περάσεις από το πρώτο. Ειδικά μετά τις ασθενικές εμφανίσεις και τα απογοητευτικά αποτελέσματα του τελευταίου διαστήματος.
Μια ήττα από τον Άρη θα μεγέθυνε την εσωστρέφεια και την πνευματική θολούρα που διέπει κάθε έναν μέσα στον ασπρόμαυρο οργανισμό, θα πρόσθετε ένα πρόσθετο βάρος με τους κίτρινους σε απόσταση τριών βαθμών, θα χαλούσε ακόμα περισσότερο τον κόσμο λόγω του χαρακτήρα του ματς.
Μια νίκη θα ήταν το έναυσμα ενός restart, και όντως αυτή ήταν που κυνήγησε η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου. Έστω και μετά από ένα γενικά μέτριο πρώτο ημίχρονο, έστω κι αν είδε – για ένα ακόμα ματς – τα φορ του να παραμένουν σχεδόν αμέτοχα στην όλη παραγωγική διαδικασία. Οι Πρωταθλητές Ελλάδας έβαλαν την μπάλα κάτω, έφτιαξαν, δημιούργησαν αλλά υστέρησαν στην τελική προσπάθεια. Είτε γιατί ήταν άστοχοι, είτε γιατί ήταν άτυχοι, είτε γιατί η μπάλα προσέκρουε σε σώματα, είτε γιατί δεν είχαν αποφασιστικότητα, είτε γιατί δεν είχαν συγκέντρωση και καθαρό μυαλό.
Τελικά δεν ήρθε κανένα από τα δυο αποτελέσματα. Το ξερό 0-0 όμως, με το αίσθημα ανωτερότητας μέσα στον αγωνιστικό χώρο και τη βελτιωμένη εικόνα σε ανασταλτικό και δημιουργικό τομέα, είναι κάτι που μπορείς σταθείς πάνω του. Είναι ένα σκαλοπάτι που μπορείς να πατήσεις για να φτάσεις στο ευρωπαϊκό “τελικό” με τους Τσέχους.
Μπορεί ο ΠΑΟΚ να μην πήρε το τρίποντο απόψε, μπορεί να απομακρύνθηκε περισσότερο από την κορυφή της βαθμολογίας, αλλά κέρδισε την απαραίτητη ηρεμία που είχε απόλυτη ανάγκη ενόψει Πέμπτης. Εκεί όπου θα ξαναδούμε τον Λουτσέσκου στον πάγκο. Μας έλειψε…
